IV
***
Όλα σπασμένα όλα ανεπανόρθωτα το είπες
όλα σπασμένα όλα έχουν σκοτωθεί
όλα κρεμάστηκαν μες στο κλειστό τους σώμα
Ξύλινα χρώματα παλιά και ραγισμένα
Και συ αυτοκτονείς με τα ξυμένα σου μολύβια
Και δε μπορείς να βρεις το χρώμα της ψυχής σου
Κι ένα καμένο πρωινό δε θα το βρεις δε θα το βρεις
Ποτέ σου δε θα τό'βρεις
Γιατί δεν έχει τέλος η συνάντηση
όλα τα χρώματα κατρακυλήσαν απ'τους πίνακες
Καμιά αρχή κανένα τέλος
Δεν έχει πια αρχή δεν έχει τέλος πια
Δεν επιπλέει πια δε σώζεται
Με τίποτα το πρόσωπό σου
Αν όλο το πρόσωπό σου απαντούσε τώρα
Αν όλο το πρόσωπό σου απαντούσε
Το φεγγάρι τα σφαγμένα χόρτα
Η άσπρη χαρά του επιταφίου
Του ύπνου σου οι αγριάδες δε θά'ταν τώρα
Αν όλο το πρόσωπό σου απαντούσε τώρα
Μνήμη μου τί καταπίνεις τούτο το χειμώνα
Αόριστο έρωτα άνοιξη μήνα
Αλέξης Τραϊανός
"Η κλεψύδρα με τις στάχτες"
εκδ. Εγνατία, 1975
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
4 σχόλια:
Χαίρετε!
Να 'στε καλά που μνημονεύσατε Τραιανό. Αλλά που έχω βάλει τα ποίηματά του;
Εάν έχετε τις "Μικρές μέρες" θα σας ήμουν ευγνώμων εάν τα βρίσκατε..
Καλησπέρα σας. Ωραίος ο Τραϊανός. Προς ενημέρωσή σας το 1991 κυκλοφόρησαν απο τις εκδόσεις "Πλέθρον" άπαντα τα ποιήματα του με τίτλο "ΦΥΛΑΚΑΣ ΕΡΕΙΠΙΩΝ" , όπου βέβαια και οι "Μικρές Ώρες". Μια φωτοκόπια μπορούμε να σας φτιάξουμε, αν δεν τα βρείτε.
Να μας φτιάξετε βέβαια, μαζί με μία από την "Μάγια Σκιά"!
Δημοσίευση σχολίου