ΓΗΠΕΔΟ ΣΤΟ ΚΙΕΡΙ

Όσοι στεγάστηκαν στη μεθυσμένη μου ψυχή καθώς γυρεύαν
σπίτι μοναχικό, οικόπεδο απερίφραχτο ή δρόμο
χορταριασμένο σε εργατούπολη, απόψε θα με βρούνε
σα να ξεχάστηκα μες στο μεγάλο γήπεδο. Τώρα
που βρέχει με τ'απόβραδο κι η πόλη χαλαρώνει
τους αργαλειούς, το γήπεδο αθόρυβα απλώνει
μια θάλασσα ψαλιδισμένη, την πρασιά του. Χώμα και ήχοι
απάτητοι χωνεύουν τη βροχή. Όλα γυρίζουν
εκεί που δεν αρχίνησαν ποτέ, μες στην αγάπη.

Κάποτε το φαντάζομαι το γήπεδο στο Κιέρι
να γίνεται μια πρώιμα θαμμένη αρετή κι η αποθέωση
της καλαθόσφαιρας απ'τις κερκίδες ως τους παίκτες
να στίβεται στο σούρουπο καθώς όλα γυρίζουν
εκεί που δεν αρχίνησαν ποτέ, μες στην αγάπη.

Είναι ένα γήπεδο που βρέχεται και με στεγάζει

Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου
"Ο θάνατος του Μύρωνα", 1960

ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ

Κι όμως την είχα κάποτε κερδίσει
Έπειτα τί έγινε δεν το πολυκατάλαβα-
μέσα σε λίγες μέρες, λίγες ώρες
αντιστραφήκαν όλα.
Έφταιγε η μέθη μου για το βέβαιο κέρδος;
Ήταν πιο δυνατή εκείνη η παρουσία;
Ήταν η ψυχή της που άλλαζε;
(Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου,
το γράφουν πια κι οι λαϊκοί ημεροδείχτες).
Δύσκολο να το παραδεχτώ.
Άλλωστε την είχα κάποτε κερδίσει.
................
Παρίσι, Μάρτης 1960

Τίτος Πατρίκιος
"Θάλασσα Επαγγελίας"
Εκδ. Θεμέλιο, 1980

ΔΥΝΑΜΩΣΙΣ

Όποιος το πνεύμα του ποθεί να δυναμώσει
να βγει απ’ το σέβας κι από την υποταγή.
Aπό τους νόμους μερικούς θα τους φυλάξει,
αλλά το περισσότερο θα παραβαίνει
και νόμους κ’ έθιμα κι απ’ την παραδεγμένη
και την ανεπαρκούσα ευθύτητα θα βγει.
Aπό τες ηδονές πολλά θα διδαχθεί.
Την καταστρεπτική δεν θα φοβάται πράξι·
το σπίτι το μισό πρέπει να γκρεμισθεί.
Έτσι θ’ αναπτυχθεί ενάρετα στην γνώσι.

Καβάφης Κ. Π.
Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923
Εκδ. Ίκαρος, 1993

815. ΑΚΡΙΣΙΑ

[Έλλειψις κρίσεως]
Ουσ. ακρισία, κριτική νωθρεία, {άνοια, 793}, {επιπολαιότης, 806}, {παραλογισμός, 813}. [αθώα ακρισία] αγαθότης, απλοϊκότης, αφέλεια, παιδικότης, {μωροπιστία, 867}. [προσποιητή] {κουτοπονηριά, 1374}.
[έλλειψις συνέσεως] ασυνεσία, αφροσύνη, κ. αμυαλιά, {απερισκεψία, 1402}. [παιδική συμπεριφορά ενηλίκου] παιδαριωδία, κ. παιδιάρισμα.
[άνευ κρίσεως ομιλία] ακριτο-έπεια, -λογία, -μυθία, {μωρολογία, 916}. [άκριτος λόγος] ακριτο-λόγημα, -μυθία.
επισκότησις-, συσκότισις -της κρίσεως, -του νου, τύφλωσις, {απομώρανσις, 793}.
[ο απηχών ακρίτως ξένας γνώμας] κύμβαλον αλαλάζον.
Ρ.αμ. είμαι -ασύνετος κλπ. επίθ., ενεργώ-, φέρομαι-ασυνέτως, ασυνετώ, αφρονώ, {αλογιστώ, 806}. [κρίνω κακώς] παραγνωρίζω. [δεν αντιλαμβάνομαι τα γύρω μου κακώς κείμενα] τυφλώττω.
[ομιλώ ακρίτως] ακριτο-λογώ, -μυθώ, {παραλογίζομαι, 813}.
Ρ.μ. επισκοτίζω-, συσκοτίζω- την κρίσην, τυφλώνω.

................
ΑΝΤΙΛΕΞΙΚΟΝ
Ή
ΟΝΟΜΑΣΤΙΚΟΝ
ΤΗΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ
ΥΠΟ ΘΕΟΛ.ΒΟΣΤΑΝΤΖΟΓΛΟΥ
ΑΘΗΝΑΙ
1998

(Γιατί ο κόσμος των πεθαμένων είναι το υπέρλαμπρο και ζοφερό ναυάγιο που, πολλές χιλιάδες οργιές κάτω απ'την ασημένια λουρίδα του νερού, μας κρατάει κλειδωμένους στην κοιλιά του και μας παρέχει, σε ώρες δυσβάσταχτης κι αδιέξοδης οδύνης, τη δυνατότητα να σκαρώνουμε παρομοιώσεις που με τον ακραιφνώς εικονικό τους χαραχτήρα ανακουφίζουν το αίμα απ'τον μανιασμένο παφλασμό του πάνω στα έρημα γυμνά μας κόκκαλα... Τί άλλο είναι ο παράδεισος, τουλάχιστον για κείνους που υφίστανται την απάτη και τον μαγνητισμό της ύλης συνειδητά, παρά το πολυπόθητο και σπανιότατα κατορθωτό πέρασμα της ψυχής από την αφασία της γλώσσας στο παλλόμενο, γεώδες, αχειρότμητο κι αλάξευτο βασίλειο των λέξεων, εν ζωή;...Η αθανασία είναι οι λέξεις. Η βασιλεία των ουρανών είναι μια ψυχή ομιλούσα αχαλίνωτα).

Δημήτρης Δημητριάδης
"Πεθαίνω σα χώρα"
Εκδ. Άγρα, 1980

REFLECTIONS

THE DAY

Sitting in the time of day when the sun is very warm

Dreaming in a kind of way that a dream is always born

Drifting with the things I feel when I put away my will

Sleeping in the time of day when the sun is very still.

I’m alone here with you

Take my time, take me too.

Leaving in the time of day when the sun is getting cold

Walking in the kind of way when a story has been told

Walking through the things I love and my heart is very still

Hoping that I’ll dream again and I cannot live until.

I’m alone, I’m with you

Take my time, take me too.

.......................

Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις

Στίχοι: Brian Corrigan

Τραγούδι: Brian / NYR&RE

ΝΕΡΑΪΔΟΠΑΡΜΕΝΟΣ

-Μα, πεισματάρη, δεν καταλαβαίνετε λοιπόν ότι είναι αδύνατο να αναχαιτίσουμε το Κακό και να το ξεριζώσουμε από μέσα μας, αν πρώτα δεν το έχουμε φανταστεί, αν δεν το έχουμε οπτικοποιήσει; Για να αναχαιτίσουμε την προέλαση της Κόλασης, πρέπει να έχουμε πιστέψει στο Διάβολο! Πάει χαμένος ο νους που δεν πιστεύει πια, που δε φαντάζεται πια, που αρκείται να καταβροχθίζει πληροφορίες και γνώσεις! Σκοτώνοντας την πίστη, προκαλούμε τη γέννηση του φανατισμού, σκοτώνοντας την πνευματικότητα, διευκολύνουμε την άνθηση της ειδωλολατρείας, σκοτώνοντας το ένστικτο, καλλιεργούμε τη βαρβαρότητα! Πρέπει να ξεπεράσουμε αυτό το θλιβερό υλισμό που μας ρυπαίνει τον εγκέφαλο, να ξεπεράσουμε πια αυτή την πνευματική αδιαφορία που μας απομυζά την καρδιά, να πάψουμε να υπολογίζουμε τι κινδύνους διατρέχουμε, προκειμένου να πούμε αυτό που σκεφτόμαστε. Πρέπει να πάψουμε να ενεργούμε από μιμητισμό, να καταλύσουμε τη δικτατορία των αριθμών, αυτό τον ορθολογισμό που παραλύει τη διαίσθησή μας, δεσμεύει τη φαντασία μας, μας καταδικάζει σ'ένα άψυχο σύμπαν, όπου η καρδιά είναι απλώς ένα όργανο, η σελήνη απλώς ένας δορυφόρος κι ο άνθρωπος απλώς ένας καταναλωτής!

...................................

Henri-Frédéric Blanc

"Δαιμονομανία"

Εκδ. Γνώση, 1994

Κι η ομορφιά είχε το θάνατο στα μάτια...

"...ΜΟΝΟ ΔΥΟ ΣΤΙΧΟΥΣ ΜΟΥ ΝΑ ΠΩ ΣΚΛΗΡΟΥΣ ΚΑΙ ΝΑ ΧΑΘΩ"

ΤΟ ΒΑΠΟΡΙ

Θόλωνε το βράδυ και βαρύ επροχώρει
μπλάβο σαν 'να σύγνεφο μελάνι
μέσα στην αχλύ του -όργιο- το βαπόρι
κι ήμπε σιγανά μεσ'στο λιμάνι.

Το βαπόρι, είπα με ψυχή σκιαγμένη,
νάτο το βαπόρι-όρνιο νάτο,
τάχα ποιον ν'αρπάξει έχει έρθει και προσμένει
μουχτερό και δόλιο, από δω κάτω;

Ήταν μου το θάρρος έντρομο - και όμως
μαύρες υποψίες έχω εντός μου
-ξέρω- ένας κρύφιος θα με φέρει δρόμος
όξ' από τα όρια του κόσμου.

Αχ δυστυχισμένος έκλαιγα όλη νύχτα
τις προετοιμασίες κάνοντας του Άδη
κι όλο το βαπόρι ρεύονταν κι αλύχτα
-ύαινα τυφλή- μεσ'στο σκοτάδι.

Την αυγή δεν τόδα! Στα νερά επροχώρει
μια γραμμή -που τα ουράνια σμίγει-
φιδωτή μου δείχνει πούθε το βαπόρι,
πούθε το βαπόρι μου, είχε φύγει.

Τώρα, πιο θλιμμένος την ψυχή μου ανοίγω,
τραγουδεί πικρά η λύπη εντός μου:
Αχ τι ευκαιρία πούχασα να φύγω
όξ' από τα όρια του κόσμου!...

Γιάννης Σκαρίμπας
"Ουλαλούμ"
Εκδ. Κάκτος, 1975