La mer

Qu'on voit danser le long des golfes clairs

A des reflets d'argent

La mer

Des reflets changeants

Sous la pluie



La mer

Au ciel d'été confond

Ses blancs moutons

Avec les anges si purs

La mer bergère d'azur

Infinie



Voyez

Près des étangs

Ces grands roseaux mouillés

Voyez

Ces oiseaux blancs

Et ces maisons rouillées



La mer

Les a bercés

Le long des golfes clairs

Et d'une chanson d'amour

La mer

Α bercé mon coeur pour la vie

« il ne s’agit pas de supprimer la parole articulée, mais de donner aux mots à peu près l’importance qu’ils ont dans les rêves »
Antonin Artaud, Le théâtre et son double. Paris,ed.Gallimard 1964, p.142

Vers à danser

Que ce soit dimanche ou lundi
Soir ou matin minuit midi
Dans l'enfer ou le paradis
Les amours aux amours ressemblent
C'était hier que je t'ai dit
Nous dormirons ensemble

C'était hier et c'est demain
Je n'ai plus que toi de chemin
J'ai mis mon coeur entre tes mains
Avec le tien comme il va l'amble
Tout ce qu'il a de temps humain
Nous dormirons ensemble

Mon amour ce qui fut sera
Le ciel est sur nous comme un drap
J'ai refermé sur toi mes bras
Et tant je t'aime que j'en tremble
Aussi longtemps que tu voudras
Nous dormirons ensemble


Louis Aragon (Le fou d'Elsa)

Νέα Εισόδια

Εκύλαγε η ζωή μου σαν τ’ ολόφεγγο
νερό του καταρράχτη στα λαγκάδια,
έπλεκε των ονείρων τούς ιστούς
κι έκλωθε της μαγείας τα υφάδια.

Και μέσ’ το πάθος το τρανό, τρανώτερο
κι από τη δύναμη, απ’ την ίδια την ορμή μου,
πετώντας απ’ τα πράγματα ψηλότερα,
έσερνα σκλάβα και τη θέλησή μου.

Και κυνηγώντας στ’ όνειρο το Σύννεφο,
όμως μεθούσα ως από θείαν ουσία
και κάτω ας έβραζε η ζωή στο κόχλασμα,
που σμίγουνε τα πλήθια της στοιχεία.

Έμπαινα στη ζωή, ζητώντας έρωτα
σε κάθε μου στιγμή, σε πάσαν ώρα,
μύριες εγύρευα αγκαλιές ν’ ανοίγουνε
σ’ όποια, ταξειδευτής, έφθανα χώρα.

Κύμα ευφροσύνης η ψυχή ξεχείλιζε
κι ήθελε στην ορμή να συνεπάρει
κάθε ψυχή, που εγροίκαε τα νειάτα της
άτι, που γαύρο σπάει το χαλινάρι.

Και στο μεθύσι του έρωτα, τη σκέψη μου
την είχα μέσ’ τη λήθη παραδώσει
και δεν τη ξύπναγε το πλήθος, οι άνθρωποι,
που τα κορμιά των είχανε μεστώσει.

Άπραγος… ώς που τ’ όνειρο εφτερούγιασε
κι εβγήκα από την πόλη στον αέρα
κι έτρεξα στων βουνών τις κορυφές
κι είδα με μάτι νέο την Ημέρα.

Και πάλι εμπήκα μέσ’ την πόλη αλλοιώτικος,
με το κεφάλι ανθοστεφανωμένο
και νέους χυμούς, καθάριους, νοιώθω μέσα μου
και με πλατύτερη πνοή ανασαίνω.

Κι αντίκρυσα τον Άνθρωπο, στη μοίρα μου
σκυμμένο, λυγισμένο σαν ατσάλι
και θλιβερή την ύπαρξή του, αφτέρωτη,
να κυνηγά το Σύννεφο στην Πάλη…


Ρώμος Φιλύρας
Άπαντα, Εκδόσεις Γκοβόστη 1939

Arcobaleno

Io son partito poi cosi d'improvviso
che non ho avuto il tempo di salutare
istante breve ma ancora piu breve
se c'e una luce che trafigge il tuo cuore

L'arcobaleno e il mio messaggio d'amore
puo darsi un giorno ti riesca a toccare
con i colori si puo cancellare
il piu avvilente e desolante squallore

Son diventato sai il tramonto di sera
e parlo come le foglie d'aprile
e vivro dentro ad ogni voce sincera
e con gli uccelli vivo il canto sottile
e il mio discorso piu bello e piu denso
esprime con il silenzio il suo senso

Io quante cose non avevo capito
che sono chiare come stelle cadenti
e devo dirti che e un piacere infinito
portare queste mie valige pesanti



Mi manchi tanto amico caro davvero
e tante cose son rimaste da dire
ascolta sempre e solo musica vera
e cerca sempre se puoi di capire

Son diventato sai il tramonto di sera
e parlo come le foglie d'aprile
e vivro dentro ad ogni voce sincera
e con gli uccelli vivo il canto sottile
e il mio discorso piu bello e piu denso
esprime con il silenzio il suo senso

Mi manchi tanto amico caro davvero
e tante cose son rimaste da dire
ascolta sempre e solo musica vera
e cerca sempre se puoi di capire
ascolta sempre e solo musica vera
e cerca sempre se puoi di capire
ascolta sempre e solo musica vera
e cerca sempre se puoi di capire

Τρύφωνας

J'habite une douleur

Le poème pulvérisé (1945-1947)

Ne laisse pas le soin de gouverner ton coeur à ces tendresses parentes de l'automne auquel elles empruntent sa placide allure et son affable agonie. L'oeil est précoce à se plisser. La souffrance connaît peu de mots. Préfère te coucher sans fardeau: tu rêveras du lendemain et ton lit te sera léger. Tu rêveras que ta maison n'a plus de vitres. Tu es impatient de t'unir au vent, au vent qui parcourt une année en une nuit. D'autres chanteront l'incorporation mélodieuse, les chairs qui ne personnifient plus que la sorcellerie du sablier. Tu condamneras la gratitude qui se répète. Plus tard, on t'identifiera à quelque géant désagrégé, seigneur de l'impossible.
Pourtant.
Tu n'as fait qu'augmenter le poids de ta nuit. Tu es retourné à la pêche aux murailles, à la canicule sans été. Tu es furieux contre ton amour au centre d'une entente qui s'affole. Songe à la maison parfaite que tu ne verras jamais monter. A quand la récolte de l'abîme? Mais tu as crevé les yeux du lion. Tu crois voir passer la beauté au-dessus des lavandes noires...
Qu'est-ce qui t'a hissé, une fois encore, un peu plus haut, sans te convaincre?
Il n'y a pas de siège pur.

René Char

Κατά τον Δείπνον

...Ομνύω, πως πληγές δεν είναι, ουδ' αίμα σου, ό,τι σε βάφει.
Και μολονότι ορθώς ερρήθη, πως από πληγών σου
εμείς ιάθημεν, συνδυάζει εντούτοις η ευσταθής
πρόοδο σου και η δόξα της γραμμής του ήλιου, που ακολουθείς,
εικόνες που έπονται του Τρυγητού, Τρυγητού αφθόνου,
όταν το γέννημα πατιέται και ο χυμός του,
κάτι περσότερο παρά ευώδης, κυλά, ζωηρός
και κόκκινος, και μεταγγίζεται στις διψαλέες
από την κάψαν άγριου θέρους στέρνες,
να γίνει της τρυφής το δώρημα, το πλήρωμα του Ποτηρίου.
Και ας συγκεράννυνται, ιδέα του αίματος, κατά το ρήμα σου,
με ιδέα του οίνου· εμείς χρεωστούμε το θεσπέσιο γεγονός
σε εσπερινή συνάντησή σου, τότες που επίστρεφες από Αμπελώνα
παράκαιρα, ως εκ θαύματος, καρποφορήσαντα, παράκαιρα
συγκομισθέντα, παράκαιρα δουλεμένο.
Αλλ' αν εσύ έχεις το κράτος και συμμιγνύει
τις Εποχές που μόνος σου όρισες, εμείς, ως χτίσματα,
και την παράκαιρη τούτη σύμμιξην, ομού με τ' άλλα,
in coena domini, με την κατάνυξη που πρέπει, τελετουργούμε,
αλλά και πάλι, όταν οι Ώρες το καλαίνουνε
όταν με τον Κανόνα πια, και όξω του θαύματος,
καρπός Αμπέλου έρθει τη γης να επισκεφθεί,
θα σου μνησθούμε, μέσα στο καύμα, –θα σου στηθεί
δι' ημών γιορτή μεγίστη, που τα ουράνια Γεννήματα,
Σίτος και Οίνος, θα δοξασθούν όξω του πάθους, όξω αιμάτων:
μέσα στο τρίξιμο του Τζίτζικα και στο άναμμα του Πεύκου,
πάλι θα ρεύσει ο Οίνος, που, τώρα, αόριστα
μάς στέλνεται η ανευωδιά του με τις Βιολέτες...

Τ.Κ Παπατσώνης, 1934

"Στα ερέβη μας δεν υπάρχει θέση για την Ομορφιά.
Η Ομορφιά είναι παντού"
René Char, "Feuillets d'Hypnos"