"Athanaz
Le bruit infini de ces Balkans m'effraie.
Jeudi 11 décembre à 09h43"
Αναδημοσίευση από σχόλιο αναγνώστη της Libération. Αυτοί οι Βαλκάνιοι, τελικά, είναι πολύ επικίνδυνοι!!!

L'étranger

'Dans notre sociéte tout homme qui ne pleure pas à l'enterrement de sa mère risque d'être condamné à mort.' Je voulais dire seulement que le héros du livre est condamné parce qu'il ne joue pas le jeu. En ce sens, il est étranger à la société ou il vit, il erre, en marge, dans les faubourgs de la vie privée, solitaire, sensuelle. Et c'est pourquoi des lecteurs ont été tenté de le considérer comme une épave. Meursault ne joue pas le jeu. La réponse est simple : il refuse de mentir.
A.Camus

"Τοπίο με το Ορος και τη Μονή Σινά"

Το έργο, ανυπόγραφο, έχει από παλιά αποδοθεί στον Δομήνικο Θεοτοκόπουλο.

Αναδημοσίευση από: Κratoumenoi.wordpress.comΤο κείμενο/ψήφισμα που θα επιδοθεί στα μέλη του Κοινοβουλιου στις 21 Νοεμβρίου.

Όχι στο Όνομά μας
“Είναι απαράδεκτη η κατάσταση στις ελληνικές φυλακές. Είναι κύριο θέμα η ριζική αλλαγή του σωφρονιστικού συστήματος”.
-Κάρολος Παπούλιας, 6/11/08

“Είμαστε άνθρωποι - κρατούμενοι. Άνθρωποι, λέω”
- Βαγγέλης Πάλλης, Κρατούμενος, 9/11/08


Από τις τρεις Νοεμβρίου μία εκκωφαντική κραυγή συνταράσσει τα θεμέλια της Δημοκρατίας μας. Από τις τρεις Νοεμβρίου σύσσωμοι οι κρατούμενοι όλης της χώρας κατεβαίνουν σε απεργία πείνας διεκδικώντας το αυτονόητο : τη χαμένη τους αξιοπρέπεια. Απέναντί τους αντιμετωπίζουν την εκκωφαντική σιωπή των κραταιών ΜΜΕ και την παντελή αδιαφορία της πολιτικής ηγεσίας. Σε αυτές τις πρακτικές όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο ΔΕ ΣΥΝΑΙΝΟΥΜΕ.
Η κατάσταση στις Ελληνικές φυλακές είναι απερίγραπτη και μπορεί να γίνει κατανοητή μόνο με τη σκληρή γλώσσα των μαθηματικών. Στα κατ’ επίφαση “σωφρονιστικά” ιδρύματα της χώρας έχουν καταγραφεί συνολικά 417 θάνατοι την τελευταία δεκαετία, ενώ ο ρυθμός τους έχει απογειωθεί σε τέτοιο σημείο, ώστε σήμερα να σβήνουν στα χέρια του κράτους τέσσερις άνθρωποι το μήνα. Η πληρότητα αγγίζει το 168% (10.113 κρατούμενοι για 6.019 θέσεις) με την αναλογία χώρου για κάθε άνθρωπο να φτάνει σε περιπτώσεις το 1τμ. Με ημερήσιο κρατικό έξοδο ανά κρατούμενο τα 3,60 Ευρώ τα συσσίτια που παρέχονται είναι άθλια, οι υποδομές θυμίζουν μεσαίωνα και η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη είναι ελλιπέστατη. Συγχρόνως, το Ελληνικό δικαστικό σύστημα στέλνει στη φυλακή έναν στους χίλιους κατοίκους της χώρας με τους έγκλειστους χωρίς δίκη (υπό προσωρινή κράτηση) να αγγίζουν το 30% του συνολικού αριθμού των κρατουμένων. Αν η ποιότητα μίας Δημοκρατίας κρίνεται από τις φυλακές της, τότε η Δημοκρατία μας ασθμαίνει. Αν η τιμώρηση παραβατικών συμπεριφορών με εγκλεισμό γίνεται από το κράτος στο όνομα της κοινωνίας, τότε για την κατάσταση στις Ελληνικές φυλακές είμαστε όλοι υπόλογοι, με συντριπτικές όμως ευθύνες να αναλογούν στην κρατική μηχανή. Σε αυτή την πραγματικότητα όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο απαντούμε ΟΧΙ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΑΣ.
Τα στοιχεία που αποκαλύπτονται από επίσημους φορείς για τις Ελληνικές φυλακές σκιαγραφούν εικόνα κολαστηρίων. Έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την Πρόληψη των Βασανιστηρίων (2007) διαπιστώνει βασανιστήρια, απάνθρωπη μεταχείριση και απειλές κατά της ζωής κρατουμένων, σειρά παραβιάσεων αναφορικά με τις συνθήκες κράτησης, ελλείμματα στη διερεύνηση και τιμωρία των ενόχων, αποσιώπηση περιστατικών βίας με την συμπαιγνία ιατρών και φυλάκων, απαράδεκτες συνθήκες ιατρικής περίθαλψης και ιατρικού ελέγχου στους κρατούμενους κλπ. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου έχει εκδώσει σειρά καταδικαστικών για την Ελλάδα αποφάσεων που αφορούν κακομεταχείριση ή/και παραβιάσεις άλλων δικαιωμάτων κρατουμένων από σωφρονιστικές αρχές. Η Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου έχει πάρει απόφαση - καταπέλτη για τα κακώς κείμενα στις φυλακές, προτείνοντας άμεσες δράσεις για την επίλυση τους. Ο Συνήγορος του Πολίτη διαμαρτύρεται για την παντελή έλλειψη συνεργασίας των αρμόδιων κρατικών φορεών μαζί του, λόγω της οποίας έχει ουσιαστικά απαγορευτεί η είσοδός του στις φυλακές της χώρας τα τελευταία δύο χρόνια. Οι δικηγορικοί σύλλογοι όλης της χώρας, μη κυβερνητικές οργανώσεις, όπως η Διεθνής Αμνηστία, και πολλοί πολιτικοί/κοινωνικοί φορείς καταγγέλλουν την απαράδεκτη κατάσταση και ζητούν ευρύτερη συνεργασία για το ξεπέρασμα του προβλήματος. Αν ανθρώπινα είναι τα δικαιώματα που πρέπει να απολαμβάνει κάθε ανθρώπινο ον, κάθε στέρησή τους στις Ελληνικές φυλακές αποτελεί ανοιχτή πληγή για την κοινωνία μας. Σε αυτή την κατάσταση όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο απαντούμε ΝΑ ΣΠΑΣΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΟ ΑΒΑΤΟ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ.
Με την απεργία πείνας οι κρατούμενοι καταφεύγουν στο τελευταίο οχυρό αντίστασης, που τους έχει απομείνει, το σώμα τους. Είχε προηγηθεί έσχατη έκκλησή τους προ μηνός προς τους ιθύνοντες να ενσκήψουν στο πρόβλημα, καθώς δεν πήγαινε άλλο. Για να λύσουν την απεργία πείνας ζητούν την ικανοποίηση αιτημάτων, που αποκαθιστούν την χαμένη τους αξιοπρέπεια και επανακτούν τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματά τους, αιτημάτων συγκεκριμένων, αξιοπρεπών και άμεσα υλοποιήσιμων. Απέναντι στις κινητοποιήσεις των κρατουμένων η πολιτική ηγεσία εξαντλεί τη δράση της σε αδιαφορία, υποσχέσεις και καταστολή των κινημάτων τους. Τυχόν αδιαφορία και αναλγησία της πολιτικής ηγεσίας όμως και σε αυτή τη φάση θα σημαίνει νεκρούς απεργούς πείνας. Στη μετωπική λοιπόν σύγκρουση που επιλέγουν οι κρατούμενοι της χώρας για τη διεκδίκηση των ανθρωπίνως αυτονόητων δε μπορούμε να μένουμε απαθείς σταυρώνοντας τα χέρια και περιμένοντας τις ειδήσεις των θανάτων από τις απεργίες πείνας αλλά θα σταθούμε αλληλέγγυοι. Αν η περιφρούρηση της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων επιβάλλουν την επαγρύπνιση όλων μας, τώρα είναι λοιπόν η στιγμή να πάρουμε θέση όλοι απέναντι στο πρόβλημα χωρίς αδιαφορίες και υπεκφυγές.
Απέναντι στην τεταμένη κατάσταση στις φυλακές όλης της χώρας όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο καθιστούμε την πολιτική ηγεσία απολύτως υπεύθυνη για ό,τι συμβεί και απαιτούμε άμεσα την τόσο θεσμική όσο και στην πράξη ΕΓΓΥΗΣΗ ΤΩΝ ΒΑΣΙΚΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ.

...Κάθε άνθρωπος φέρει στον αριστερό του ώμο, έναν πίθηκο και στο δεξί, έναν παπαγάλο. Χωρίς ο Γκυγιώμ να το επιδιώκει, ο παπαγάλος του επαναλάμβανε τη γλώσσα ενός προνομιούχου κόσμου, ο πίθηκός του μιμόταν τις κινήσεις του...
...Τότε ένοιωσε ένα τρομερό χτύπημα μπαστουνιού στο στήθος. Έπεσε. Άρχισε να κουφαίνεται, να τυφλώνεται. "Μια σφαίρα, μονολόγησε. Είμαι χαμένος αν δεν παραστήσω τον πεθαμένο". Αλλά σε κείνον η φαντασία και η πραγματικότητα ήταν ένα και το αυτό. Ο Γκυγιώμ Θωμάς ήταν νεκρός.
Jean Cocteau : "Θωμάς ο απατεώνας"
Μετ. Στέφανος Ευθυμιάδης
Εκδ. Αιγόκερως,1982

Τις κρύες γυναίκες που με χαϊδεύουν
τους ψευτοφίλους που με κολακεύουν
που απ’ τους άλλους θεν παλικαριά
κι οι ίδιοι όλο λερώνουν τα βρακιά
σ’ αυτήν την πόλη που στα δυο έχει σκιστεί
Τους έχω βαρεθεί
Και πέστε μου αξίζει μια πεντάρα
των γραφειοκρατών η φάρα
στήνει με ζήλο περισσό
στο σβέρκο του λαού χορό
στης ιστορίας τον χοντρό το κινητή
Την έχω σιχαθεί
Και τι θα χάναμε χωρίς αυτούς όλους
τους Γερμανούς τους προφεσόρους
που καλύτερα θα ξέρανε πολλά
αν δεν γεμίζαν ολοένα την κοιλιά
υπαλληλίσκοι φοβητσιάρηδες, δούλοι παχιοί
Τους έχω βαρεθεί
Κι οι δάσκαλοι της νεολαίας νταντάδες
κόβουν στα μέτρα τους, τους μαθητάδες
κάθε σημαίας πλαισιώνουν τους ιστούς
με ιδεώδεις υποτακτικούς
που είναι στο μυαλό νωθροί
μα υπακοή έχουν περισσή
Τους έχω βαρεθεί
Κι ο παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος
κέρδος ποτέ μα από παθήματα χορτάτος
που συνηθίζει στην κάθε βρωμιά
αρκεί να έχει γεμάτο τον ντορβά
κι επαναστάσεις στα όνειρά του αναζητεί
Τον έχω βαρεθεί
Κι οι ποιητές με χέρι υγρό
υμνούνε της πατρίδας τον χαμό
κάνουν με θέρμη τα στοιχειά στιχάκια
με τους σοφούς του κράτους τα ‘χουνε πλακάκια
σαν χέλια γλοιώδικα έχουν πουληθεί
Τους έχω σιχαθεί
Σαν χέλια γλοιώδικα έχουν πουληθεί
Τους έχω σιχαθεί.
Στίχοι: Wolf Bierman - Μετ. Δ.Κούρτοβικ
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος

Ανάμεσα στους σωρούς των νεκρών, τα καμπανάκια των φορείων, τις προειδοποιήσεις αυτού που όλοι έχουμε συνηθίσει να ονομάζουμε πεπρωμένο, το πεισματάρικο ποδοβολητό του φόβου και την εξέγερση της καρδιάς τους, μια απειλητική βουή δεν είχε ποτέ πάψει να διατρέχει και να κρατάει σε συναγερμό κείνα τα πανικόβλητα πλάσματα. Τους έλεγε πως έπρεπε να ξαναβρούν την πραγματική τους πατρίδα. Όμως για όλους αυτούς η αληθινή πατρίδα βρισκόταν πέρα απ'τα τείχη της στραγγαλισμένης πόλης. Βρισκότανε μέσα στους ευωδιαστούς θάμνους των λόφων. Μέσα στην θάλασσα. Στις ελεύθερες χώρες και στην δύναμη της αγάπης. Και σ'αυτήν ακριβώς την πατρίδα, δηλαδή στην ευτυχία, ήθελαν να ξαναγυρίσουν, στρέφοντας με συχασιά το πρόσωπό τους απ'όλα τ'άλλα.
Albert Camus, "Η πανούκλα"
Μετ.Ηλία Θεοφιλάκη
Εκδ. Aujourd'hui, 1955

"Cantique des Cantiques"
Marc Chagall

Soldier of Fortune


I have often told you stories
About the way
I lived the life of a drifter
Waiting for the day
When I'd take your hand
And sing you songs
Then maybe you would say
Come lay with me love me
And I would surely stay

But I feel I'm growing older
And the songs that I have sung
Echo in the distance
Like the sound
Of a windmill goin' 'round
I guess I'll always be...
A soldier of fortune

Many times I've been a traveller
I looked for something new
In days of old
When nights were cold
I wandered without you
But those days I thougt my eyes
Had seen you standing near
Though blindness is confusing
It shows that you're not here

Now I feel I'm growing older
And the songs that I have sung
Echo in the distance
Like the sound
Of a windmill goin' 'round
I guess I'll always be...
A soldier of fortune

Yes, I can hear the sound
Of a windmill goin' 'round
I guess I'll always be
A soldier of fortune

I guess I'll always be
A soldier of fortune

Deep Purple

συμφιλίωσις...

...En ce moment, la panthère retourna la tête vers le Français, et le regarda fixement sans avancer. La rigidité de ces yeux métalliques et leur insupportable clarté firent tressaillir le Provençal, surtout quand la bête marcha vers lui ; mais il la contempla d'un air caressant, et la guignant comme pour la magnétiser, il la laissa venir près de lui ; puis, par un mouvement aussi doux, aussi amoureux que s'il avait voulu caresser la plus jolie femme, il lui passa la main sur tout le corps, de la tête à la queue, en irritant avec ses ongles les flexibles vertèbres qui partageaient le dos jaune de la panthère. La bête redressa voluptueusement sa queue, ses yeux s'adoucirent ; et quand, pour la troisième fois, le Français accomplit cette flatterie intéressée, elle fit entendre un de ces rourou par lesquels nos chats expriment leur plaisir ; mais ce murmure partait d'un gosier si puissant et si profond, qu'il retentit dans la grotte comme les derniers ronflements des orgues dans une église. Le Provençal, comprenant l'importance de ses caresses, les redoubla de manière à étourdir, à stupéfier cette courtisane impérieuse. Quand il se crut sûr d'avoir éteint la férocité de sa capricieuse compagne, dont la faim avait été si heureusement assouvie la veille, il se leva et voulut sortir de la grotte ; la panthère le laissa bien partir, mais quand il eut gravi la colline, elle bondit avec la légèreté des moineaux sautant d'une branche à une autre, et vint se frotter contre les jambes du soldat en faisant le gros dos à la manière des chattes. Puis, regardant son hôte d'un oeil dont l'éclat était devenu moins inflexible, elle jeta ce cri sauvage que les naturalistes comparent au bruit d'une scie...

Honoré de Balzac
Une passion dans le désert

le lapin agile

On ne songe qu’à créer des maisons de fous, quand ouvrira-t-on des maisons pour imbéciles?
André Gill (1840-1885)

Όμορφη η Firenze, δε λέω, αλλά η Roma είναι η αρχόντισσα...

Ραντεβού τον Σεπτέμβρη...

"Μαλακαίς επαοιδαίς αμφέπων"

Ιερό του Ασκληπιού, Ρώμη.

περί εμμονών

Εδώ άρχισε για μένα αυτό που θα ονομάσω διάχυση του ονείρου μέσα στην πραγματική ζωή. Από τη στιγμή εκείνη, όλα έπαιρναν μερικές φορές διπλή όψη, - κι αυτό, χωρίς ποτέ ο λογισμός να υστερεί σε λογική, χωρίς η μνήμη να χάνει τις πιο αδιόρατες λεπτομέρειες αυτού που μου συνέβαινε. Μόνο που, οι πράξεις μου, φαινομενικά παράλογες, ήταν υποταγμένες σ'αυτό που, σύμφωνα με την ανθρώπινη λογική, ονομάζουμε ψευδαίσθηση...

Gérard de Nerval
"Aurélie ou le rêve et la vie"
Μετ. Δ. Δημητριάδης
Εκδ. Άγρα, 1989

The direction of Press

...Because instant and credible information has to be given, it becomes necessary to resort to guesswork, rumors and suppositions to fill in the voids, and none of them will ever be rectified, they will stay on in the readers' memory. How many hasty, immature, superficial and misleading judgments are expressed every day, confusing readers, without any verification. The press can both simulate public opinion and miseducate it. Thus we may see terrorists heroized, or secret matters, pertaining to one's nation's defense, publicly revealed, or we may witness shameless intrusion on the privacy of well-known people under the slogan: "everyone is entitled to know everything." But this is a false slogan, characteristic of a false era: people also have the right not to know, and it is a much more valuable one. The right not to have their divine souls stuffed with gossip, nonsense, vain talk. A person who works and leads a meaningful life does not need this excessive burdening flow of information...

Alexander Solzhenitsyn
Harvard Class Day Afternoon Exercises,
Πέμπτη, 8 Ιουνίου 1978

"...fuyard que je connais aux traces de tes larmes"

Αρκεσίλας

έφυγε
και τονέ βλέπω
ν' απομακρύνεται
κατά μήκος
της ερήμου λεωφόρου
και κάθε τόσο γυρνάει
και μας χαιρετά
δι'ανεπαισθήτου κινήσεως των βλεφάρων
ώς ότου
- λίγο-λίγο -
το καραντί του
να χαθή
να σβύση
στο βάθος του ορίζοντος

έγραψε

στο γράμμα του
έλεγε - ανάμεσα σ' άλλα -
πως αγαπάει
τη
βροχή

"είμαι Έλλην
- είναι τα λόγια του -
πατρίς μου και μητέρα μου
η
βροχή"

"σαν με προλάβη η βροχή
- συνέχιζε -
σαν με προλάβη
ολόγυμνο
στους δρόμους να γυρνώ
με ντύνει
- η βροχή -
μ' απίστευτης λαμπρότητος
και ποικιλίας
φορεσιές
και στήνει αέναα γύρω μου
ως προχωρώ
μυθώδους πλούτου
σκηνικά
και διακόσμους"

τώρα γυρνά στα "τέρματα"
μέσ' στην πολυκοσμία και τις μουσικές και τη λαϊκή χαρά
κι' ανακατεύεται
- γίνεται ένα -
με το πλήθος

κι' αισθάνετ'
άλλοτε
σα βασιλιάς
αναμεσίς στους υπηκόους του
κι' άλλοτε πάλι
- ίσως την ίδια ακριβώς στιγμή -
σαν άρχοντας εξόριστος
ανάμεσα
σε ξένους
- κι' άγνωστους -
λαούς

Nίκος Εγγονόπουλος
Ποιήματα B΄
Εκδ. Ίκαρος, 1977

"...γι' αυτά που ήτανε τόσο μικρά μα που ρίχναν σκιά για να μοιάζουν παλάτια..."

Τα παιδιά κάτω στον κάμπο
δεν μιλάν με τον καιρό
μόνο πέφτουν στα ποτάμια
για να πιάσουν τον σταυρό.

Τα παιδιά κάτω στον κάμπο
κυνηγούν έναν τρελό
τον επνίγουν με τα χέρια
και τον καίνε στον γιαλό.

Έλα κόρη της σελήνης,
κόρη του αυγερινού.
Να χαρίσεις στα παιδιά μας
λίγα χάδια του ουρανού.

Τα παιδιά κάτω στον κάμπο
κυνηγάνε τους αστούς
πετσοκόβουν τα κεφάλια
από εχθρούς και από πιστούς.

Τα παιδιά κάτω στον κάμπο
κόβουν δεντρολιβανιές
και στολίζουν τα πηγάδια
για να πέσουν μέσα οι νιες.

Τα παιδιά μες τα χωράφια
κοροϊδεύουν τον παπά
του φοράνε όλα τα άμφια
και το παν στην αγορά.

Έλα κόρη της σελήνης,
έλα και άναψε φωτιά.
Κοίτα τόσα παλικάρια
που κοιμούνται στη νυχτιά.

Τα παιδιά δεν έχουν μνήμη
τους προγόνους τους πουλούν
και ο,τι αρπάξουν δεν θα μείνει
γιατί ευθύς μελαγχολούν.

Μάνος Χατζιδάκις

Tarareando...

La Malinconia

Malinconia
la vita mia
struggi terribilmente;
e non v'è al mondo, non c'è al mondo niente
che mi divaghi.

Niente, o una sola
casa. Figliola,
quella per me saresti.
S'apre una porta; in tue succinte vesti
entri, e mi smaghi.

Piccola tanto,
fugace incanto
di primavera. I biondi
riccioli molti nel berretto ascondi,
altri ne ostenti.

Ma giovinezza,
torbida ebbrezza,
passa, passa l'amore.
Restan sì tristi nel dolente cuore,
presentimenti.

Malinconia,
la vita mia
amò lieta una cosa,
sempre: la Morte. Or quasi è dolorosa,
ch'altro non spero.

Quando non s'ama
più, non si chiama
lei la liberatrice;
e nel dolore non fa più felice
il suo pensiero.

Io non sapevo
questo; ora bevo
l'ultimo sorso amaro
dell'esperienza. Oh quanto è mai più caro
il pensier della morte,

al giovanetto,
che a un primo affetto
cangia colore e trema.
Non ama il vecchio la tomba: suprema
crudeltà della sorte.

Umberto Saba

Santa Cesaria

"εχτός από τη μάνα σου κανείς δε σε θυμάται"

FEDERICO GARCIA LORCA

Ανέμισες για μια στιγμή το μπολερό
και το βαθύ πορτοκαλί σου μεσοφόρι.
Αύγουστος ήτανε δεν ήτανε θαρρώ,
τότε που φεύγανε μπουλούκια οι Σταυροφόροι.

Παντιέρες πάγαιναν του ανέμου συνοδιά
και ξεκινούσαν οι γαλέρες του θανάτου.
Στο ρογοβύζι ανατριχιάζαν τα παιδιά
κι’ο γέρος έλιαζε ακαμάτης τ'αχαμνά του.

Του ταύρου ο Πίκασσο ρουθούνιζε βαριά
και στα κουβέλια τότε σάπιζε το μέλι.
Τραβέρσο ανάποδο - πορεία προς το Βοριά.
Τράβα μπροστά - ξοπίσω εμείς - και μη σε μέλει.

Κάτου απ'τον ήλιο αναγαλλιάζαν οι ελιές
και φύτρωναν μικροί σταυροί στα περιβόλια.
Τις νύχτες στέρφες απομέναν οι αγκαλιές
τότες που σ'έφεραν, κατσίβελε, στη μπόλια.

Ατσίγγανε κι’Αφέντη μου, με τι να σε στολίσω;
Φέρτε το μαυριτάνικο σκουτί το πορφυρό.
Στον τοίχο της Καισαριανής μας φέραν από πίσω
κι’ίσα έν’αντρίκειο ανάστημα ψηλώσαν το σωρό.

Κοπέλες απ'το Δίστομο φέρτε νερό και ξίδι.
Κι’απάνω στη φοράδα σου δεμένος σταυρωτά
σύρε για κείνο το στερνό στην Κόρδοβα ταξίδι,
μέσ’απ'τα διψασμένα της χωράφια τ’ανοιχτά.

Βάρκα του βάλτου ανάστροφη, φτενή, δίχως καρένα.
Σύνεργα που σκουριάζουνε σε γύφτικη σπηλιά.
Σμάρι κοράκια να πετάν στην έρημην αρένα
και στο χωριό να ουρλιάζουνε τη νύχτα εφτά σκυλιά.

Νίκος Καββαδίας
"Πούσι"
Εκδ. Κέδρος, 1981

περι-ουσίας...

...Μονάχος έβλεπα το ακατονόμαστο βάρος που με ίσκιαζε. Ω! να μπορούσα να μην υποφέρω, να ησύχαζα. Δεν γλίτωνα περιορισμένος μέσα σ'έναν εφτασφράγιστο κύκλο. Ένιωθα το πλαίσιο της ευθύνης που κάθε αξία μέσα της πληρώνεται. Η εξασφάλιση, η επιτυχία, είναι μάταιες, βιαστικός σκοπός άσκοπος, αφαιρούν από το απόλυτο της ουσίας μου και με περιορίζουν σ'ένα ευτελές σχήμα. Πεπερασμένη κάθε ικανοποίηση της ηδονής. Ένας νόμος βαθύτερος βρίσκει το μέτρημα το σωστό και μας δίνει την αληθινή χαρά.

Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης
"Ο Πεθαμένος και η Ανάσταση"
Εκδ. Άγρα, 1982

έξοδος από το εγώ

Το νησί στη λίμνη

Θεέ μου, Αφροδίτη, Ερμή, πάτρωνα του κλέφτη,
Δώστε μου, σας θερμοπαρακαλώ, ένα μικρό καπνοπουλειό, σαν το θελήστε,
Με τα μικρά στιλπνά κουτιά
στοιβαγμένα τακτικά στα ράφια
Και τον ανάριο μυρωδάτο ταμπάκο
και το τουμπεκί,
Και το ξανθό Βιρτζίνια,
χύμα κάτω απ'το τζάμι που γυαλίζει,
Και μιαν όχι και τόσο λαδωμένη ζυγαριά,
Και τα πουτανάκια σταματώντας στο πέρασμα για καμιά κουβέντα,
να πούνε το λογάκι τους, και για να φτιάξουν τα μαλλάκια τους μια στάλα.
Θεέ μου, Αφροδίτη, Ερμή, πάτρωνα του κλέφτη,
Δανείστε μου ένα μικρό καπνοπουλειό,
ή στρώστε με σ'όποιο επάγγελμα
Εχτός από το κερατένιο τούτο επάγγελμα του λογοτέχνη,
που όλη την ώρα σου ζητά νά'χεις μυαλό.

Ezra Pound

Μετ. Γ.Σεφέρης
"Αντιγραφές"
Εκδ. Ίκαρος, 1978

ήταν ένας τύπος που λεγόταν Πήτσυ Ταλιαφέρρο Κάρνεχαν

Προχωράει μπροστά, δίχως να κοιτάζει ούτε δεξιά ούτε αριστερά, και σαν έφτασε στα μισά των σχοινιών που κλυδωνίζονταν ιλιγγιωδώς, φωνάζει δυνατά: "Κόψτε τα, λοιπόν, άτιμοι" και τα έκοψαν, και ο γερο-Ντάνιελ στροβιλίστηκε στο κενό, κι έπεφτε κι έπεφτε, κάποου είκοσι χιλιάδες μίλια γιατί του πήρε μισή ώρα ώσπου να φτάσει στο νερό, κι από ψηλά έβλεπα το κορμί του καρφωμένο σ'ένα βράχο και τη χρυσή κορόνα λίγο πιο πέρα.
Rudyard Kipling
"Ο άνθρωπος που θα γινόταν βασιλιάς"
Μετ. Παλμύρα Ισμυρίδου
Εκδ. Άγρα, 1988

η βασιλεία του Χάους

κι αν το αίμα ξεχειλίσει σαν ποτάμι θα κυλήσει μες στο φόβο απ'το φόβο

Βυθίστηκε το μεθυσμένο κορίτσι στο νερό. Για πάντα χάθηκε. Τι απόμεινε στους παγωμένου δρόμους; Μονάχα ο φόβος. Τώρα που το κορίτσι δεν κυκλοφορεί πήραν κουράγιο οι λογικοί και κυβερνούν αυτούς που έχουν το θάρρος να ονειρεύονται. Τώρα που το κορίτσι χάθηκε απ’ τους δρόμους, κυκλοφορεί πανίσχυρος στην πολιτεία ο Φόβος.

Φόβος Φόβος
το βλέμμα αυτό - που με τυραννά
του κοριτσιού - που μόνο γυρνά
δίχως νόμο - μες τον δρόμο.
Μ’ένα πάθος εχθρικό
το πλήθος γύρω σου νεκρό
σε προσπερνάει
με πανικό.
.......
Οι βροχές δεν σταματούν
χιλιάδες μάτια σε κοιτούν
σ’αναγνωρίζουν
και σε ρωτούν.

Αν υπάρχεις κι αν μπορείς
να βρεις το δρόμος σου νωρίς
μη σε προφτάσει
και σε δικάσει
η οργή της Γης.
Στάσου φύγε
Γεια σου μόνος
Θα χαθώ

Μάνος Χατζιδάκις
"Ο Οδοιπόρος, το Μεθυσμένο Κορίτσι και ο Αλκιβιάδης"
16 Ιανουαρίου 1974
Ερμηνεία: Ελένη Μανιάτη- Ευτύχιος Χατζηττοφής

η ευτυχία και το παράλογο είναι δυο παιδιά της ίδιας γης

"..Αφήνω τον Σίσυφο στους πρόποδες του βουνού. Πάντα ξαναβρίσκει κανείς το φορτίο του. Ο Σίσυφος όμως, συμβολίζει την ανώτερη πίστη που αρνιέται τους θεούς κι ανυψώνει τους βράχους. Κι εκείνος κρίνει πως όλα είναι καλά. Αυτό το σύμπαν, αδέσποτο στο εξής, δεν του φαίνεται άκαρπο ούτε μάταιο. Ο κάθε κόκκος της πέτρας, η κάθε λάμψη αυτού του γεμάτου νύχτα βουνού πλάθει, μονάχα γι'αυτόν, τη μορφή ενός κόσμου. Ακόμα κι ο ίδιος ο αγώνας προς την κορυφή φτάνει για να γεμίσει μια ανθρώπινη καρδιά. Πρέπει να φανταστούμε τον Σίσυφο ευτυχισμένο".
Albert Camus
"Ο μύθος του Σίσυφου"
Μετ. Βαγγ.Χατζηδημητρίου
Εκδ. Μπουκουμάνη, 1973

....................................

"ο κόσμος γύρω μας είναι τρελλός..."

"Picture Of The Moon"

Picture of the moon
You gave to me that night.
The stars were out to play,
The moon was shining bright.
If only I had known
That it would end so soon.
I was left with a picture of the moon.

The sound of soft guitars
Beneath the spanish skies.
Across the candle lights
The sadness in your eyes.
If only I had known
That it would end so soon.
I was left with a picture of the moon.

Picture of the moon
You gave to me that night.
The stars were out to play,
The moon was shining bright.
However could I know
That it would end so soon?
I was left with a picture of the moon.
I was left with a picture of the moon.
All that's left is a picture of the moon.

GARY MOORE

Περί εγχωρίας παντούφλας

"Εν Κούλουρη τη 10η Νοεμβρίου 1894
Προς το Σεβαστόν και Αξιότιμον Αρχηγείον Χωροφυλακής
Αθήναζε
Έχω την τιμήν να φέρω εις γνώσιν υμών τα κάτωθι:
Χθες περί λύχνων αφάς, καιροφυλακτήσας λάθρα και υπούλως, συνέλαβον ζεύγος ερωτομανές, αποτελούμενον εκ μιας εγχωρίου νεάνιδος και ενός αλλοφύλου άρρενος εις στάσιν απρεπή, αλλά λόγω του δημοτικού σκότους και ελλείψει ιδιωτικού φαναρίου εις χείρας μου, απέδρασαν και εξακολουθούν απέδρα, αφήσαντες ακουσίως εις τον τόπον του εγκλήματος, τα τεκμήρια της ανόμου πράξεώς των, την τε γυναικείαν σκελέαν, την εγχώριον παντούφλαν και τον πίλον του αλλοφύλου άρρενος, άτινα συνέλαβον άνευ αντιστάσεως τινός.
Ο ανήρ διετέλει ενταύθα εξ Αθηνών προσωρινώς και επί συστάσει, εις πανδοχείον και απέδρα περί το λυκαυγές, κρυφίως και υπούλως, δια του πορθμείου.
Αύριον θα επωφεληθώ της ενταύθα παγκοσμίου ζωοπανηγύρεως και θέλω προβάλλει την εγχώριον παντούφλαν εις τους πόδας των γυναικών προς αναγνώρισιν της ενόχου οικοδεσποτίσσης, ταύτης κηρυχθείσης εις άγνοιαν.
Την σκελέαν κρατώ ως πειστήριον.
Ευπειθέστατος ο Αναφέρων Αστυνόμος
Μιχάλης Ζουλαχμάκης
Ενωμοτάρχης"

ΓΗΠΕΔΟ ΣΤΟ ΚΙΕΡΙ

Όσοι στεγάστηκαν στη μεθυσμένη μου ψυχή καθώς γυρεύαν
σπίτι μοναχικό, οικόπεδο απερίφραχτο ή δρόμο
χορταριασμένο σε εργατούπολη, απόψε θα με βρούνε
σα να ξεχάστηκα μες στο μεγάλο γήπεδο. Τώρα
που βρέχει με τ'απόβραδο κι η πόλη χαλαρώνει
τους αργαλειούς, το γήπεδο αθόρυβα απλώνει
μια θάλασσα ψαλιδισμένη, την πρασιά του. Χώμα και ήχοι
απάτητοι χωνεύουν τη βροχή. Όλα γυρίζουν
εκεί που δεν αρχίνησαν ποτέ, μες στην αγάπη.

Κάποτε το φαντάζομαι το γήπεδο στο Κιέρι
να γίνεται μια πρώιμα θαμμένη αρετή κι η αποθέωση
της καλαθόσφαιρας απ'τις κερκίδες ως τους παίκτες
να στίβεται στο σούρουπο καθώς όλα γυρίζουν
εκεί που δεν αρχίνησαν ποτέ, μες στην αγάπη.

Είναι ένα γήπεδο που βρέχεται και με στεγάζει

Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου
"Ο θάνατος του Μύρωνα", 1960

ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ

Κι όμως την είχα κάποτε κερδίσει
Έπειτα τί έγινε δεν το πολυκατάλαβα-
μέσα σε λίγες μέρες, λίγες ώρες
αντιστραφήκαν όλα.
Έφταιγε η μέθη μου για το βέβαιο κέρδος;
Ήταν πιο δυνατή εκείνη η παρουσία;
Ήταν η ψυχή της που άλλαζε;
(Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου,
το γράφουν πια κι οι λαϊκοί ημεροδείχτες).
Δύσκολο να το παραδεχτώ.
Άλλωστε την είχα κάποτε κερδίσει.
................
Παρίσι, Μάρτης 1960

Τίτος Πατρίκιος
"Θάλασσα Επαγγελίας"
Εκδ. Θεμέλιο, 1980

ΔΥΝΑΜΩΣΙΣ

Όποιος το πνεύμα του ποθεί να δυναμώσει
να βγει απ’ το σέβας κι από την υποταγή.
Aπό τους νόμους μερικούς θα τους φυλάξει,
αλλά το περισσότερο θα παραβαίνει
και νόμους κ’ έθιμα κι απ’ την παραδεγμένη
και την ανεπαρκούσα ευθύτητα θα βγει.
Aπό τες ηδονές πολλά θα διδαχθεί.
Την καταστρεπτική δεν θα φοβάται πράξι·
το σπίτι το μισό πρέπει να γκρεμισθεί.
Έτσι θ’ αναπτυχθεί ενάρετα στην γνώσι.

Καβάφης Κ. Π.
Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923
Εκδ. Ίκαρος, 1993

815. ΑΚΡΙΣΙΑ

[Έλλειψις κρίσεως]
Ουσ. ακρισία, κριτική νωθρεία, {άνοια, 793}, {επιπολαιότης, 806}, {παραλογισμός, 813}. [αθώα ακρισία] αγαθότης, απλοϊκότης, αφέλεια, παιδικότης, {μωροπιστία, 867}. [προσποιητή] {κουτοπονηριά, 1374}.
[έλλειψις συνέσεως] ασυνεσία, αφροσύνη, κ. αμυαλιά, {απερισκεψία, 1402}. [παιδική συμπεριφορά ενηλίκου] παιδαριωδία, κ. παιδιάρισμα.
[άνευ κρίσεως ομιλία] ακριτο-έπεια, -λογία, -μυθία, {μωρολογία, 916}. [άκριτος λόγος] ακριτο-λόγημα, -μυθία.
επισκότησις-, συσκότισις -της κρίσεως, -του νου, τύφλωσις, {απομώρανσις, 793}.
[ο απηχών ακρίτως ξένας γνώμας] κύμβαλον αλαλάζον.
Ρ.αμ. είμαι -ασύνετος κλπ. επίθ., ενεργώ-, φέρομαι-ασυνέτως, ασυνετώ, αφρονώ, {αλογιστώ, 806}. [κρίνω κακώς] παραγνωρίζω. [δεν αντιλαμβάνομαι τα γύρω μου κακώς κείμενα] τυφλώττω.
[ομιλώ ακρίτως] ακριτο-λογώ, -μυθώ, {παραλογίζομαι, 813}.
Ρ.μ. επισκοτίζω-, συσκοτίζω- την κρίσην, τυφλώνω.

................
ΑΝΤΙΛΕΞΙΚΟΝ
Ή
ΟΝΟΜΑΣΤΙΚΟΝ
ΤΗΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ
ΥΠΟ ΘΕΟΛ.ΒΟΣΤΑΝΤΖΟΓΛΟΥ
ΑΘΗΝΑΙ
1998

(Γιατί ο κόσμος των πεθαμένων είναι το υπέρλαμπρο και ζοφερό ναυάγιο που, πολλές χιλιάδες οργιές κάτω απ'την ασημένια λουρίδα του νερού, μας κρατάει κλειδωμένους στην κοιλιά του και μας παρέχει, σε ώρες δυσβάσταχτης κι αδιέξοδης οδύνης, τη δυνατότητα να σκαρώνουμε παρομοιώσεις που με τον ακραιφνώς εικονικό τους χαραχτήρα ανακουφίζουν το αίμα απ'τον μανιασμένο παφλασμό του πάνω στα έρημα γυμνά μας κόκκαλα... Τί άλλο είναι ο παράδεισος, τουλάχιστον για κείνους που υφίστανται την απάτη και τον μαγνητισμό της ύλης συνειδητά, παρά το πολυπόθητο και σπανιότατα κατορθωτό πέρασμα της ψυχής από την αφασία της γλώσσας στο παλλόμενο, γεώδες, αχειρότμητο κι αλάξευτο βασίλειο των λέξεων, εν ζωή;...Η αθανασία είναι οι λέξεις. Η βασιλεία των ουρανών είναι μια ψυχή ομιλούσα αχαλίνωτα).

Δημήτρης Δημητριάδης
"Πεθαίνω σα χώρα"
Εκδ. Άγρα, 1980

REFLECTIONS

THE DAY

Sitting in the time of day when the sun is very warm

Dreaming in a kind of way that a dream is always born

Drifting with the things I feel when I put away my will

Sleeping in the time of day when the sun is very still.

I’m alone here with you

Take my time, take me too.

Leaving in the time of day when the sun is getting cold

Walking in the kind of way when a story has been told

Walking through the things I love and my heart is very still

Hoping that I’ll dream again and I cannot live until.

I’m alone, I’m with you

Take my time, take me too.

.......................

Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις

Στίχοι: Brian Corrigan

Τραγούδι: Brian / NYR&RE

ΝΕΡΑΪΔΟΠΑΡΜΕΝΟΣ

-Μα, πεισματάρη, δεν καταλαβαίνετε λοιπόν ότι είναι αδύνατο να αναχαιτίσουμε το Κακό και να το ξεριζώσουμε από μέσα μας, αν πρώτα δεν το έχουμε φανταστεί, αν δεν το έχουμε οπτικοποιήσει; Για να αναχαιτίσουμε την προέλαση της Κόλασης, πρέπει να έχουμε πιστέψει στο Διάβολο! Πάει χαμένος ο νους που δεν πιστεύει πια, που δε φαντάζεται πια, που αρκείται να καταβροχθίζει πληροφορίες και γνώσεις! Σκοτώνοντας την πίστη, προκαλούμε τη γέννηση του φανατισμού, σκοτώνοντας την πνευματικότητα, διευκολύνουμε την άνθηση της ειδωλολατρείας, σκοτώνοντας το ένστικτο, καλλιεργούμε τη βαρβαρότητα! Πρέπει να ξεπεράσουμε αυτό το θλιβερό υλισμό που μας ρυπαίνει τον εγκέφαλο, να ξεπεράσουμε πια αυτή την πνευματική αδιαφορία που μας απομυζά την καρδιά, να πάψουμε να υπολογίζουμε τι κινδύνους διατρέχουμε, προκειμένου να πούμε αυτό που σκεφτόμαστε. Πρέπει να πάψουμε να ενεργούμε από μιμητισμό, να καταλύσουμε τη δικτατορία των αριθμών, αυτό τον ορθολογισμό που παραλύει τη διαίσθησή μας, δεσμεύει τη φαντασία μας, μας καταδικάζει σ'ένα άψυχο σύμπαν, όπου η καρδιά είναι απλώς ένα όργανο, η σελήνη απλώς ένας δορυφόρος κι ο άνθρωπος απλώς ένας καταναλωτής!

...................................

Henri-Frédéric Blanc

"Δαιμονομανία"

Εκδ. Γνώση, 1994

Κι η ομορφιά είχε το θάνατο στα μάτια...

"...ΜΟΝΟ ΔΥΟ ΣΤΙΧΟΥΣ ΜΟΥ ΝΑ ΠΩ ΣΚΛΗΡΟΥΣ ΚΑΙ ΝΑ ΧΑΘΩ"

ΤΟ ΒΑΠΟΡΙ

Θόλωνε το βράδυ και βαρύ επροχώρει
μπλάβο σαν 'να σύγνεφο μελάνι
μέσα στην αχλύ του -όργιο- το βαπόρι
κι ήμπε σιγανά μεσ'στο λιμάνι.

Το βαπόρι, είπα με ψυχή σκιαγμένη,
νάτο το βαπόρι-όρνιο νάτο,
τάχα ποιον ν'αρπάξει έχει έρθει και προσμένει
μουχτερό και δόλιο, από δω κάτω;

Ήταν μου το θάρρος έντρομο - και όμως
μαύρες υποψίες έχω εντός μου
-ξέρω- ένας κρύφιος θα με φέρει δρόμος
όξ' από τα όρια του κόσμου.

Αχ δυστυχισμένος έκλαιγα όλη νύχτα
τις προετοιμασίες κάνοντας του Άδη
κι όλο το βαπόρι ρεύονταν κι αλύχτα
-ύαινα τυφλή- μεσ'στο σκοτάδι.

Την αυγή δεν τόδα! Στα νερά επροχώρει
μια γραμμή -που τα ουράνια σμίγει-
φιδωτή μου δείχνει πούθε το βαπόρι,
πούθε το βαπόρι μου, είχε φύγει.

Τώρα, πιο θλιμμένος την ψυχή μου ανοίγω,
τραγουδεί πικρά η λύπη εντός μου:
Αχ τι ευκαιρία πούχασα να φύγω
όξ' από τα όρια του κόσμου!...

Γιάννης Σκαρίμπας
"Ουλαλούμ"
Εκδ. Κάκτος, 1975

ΙΝΤΕΡΜΕΔΙΟ ΠΡΩΤΟ

IV
***
Όλα σπασμένα όλα ανεπανόρθωτα το είπες
όλα σπασμένα όλα έχουν σκοτωθεί
όλα κρεμάστηκαν μες στο κλειστό τους σώμα
Ξύλινα χρώματα παλιά και ραγισμένα
Και συ αυτοκτονείς με τα ξυμένα σου μολύβια
Και δε μπορείς να βρεις το χρώμα της ψυχής σου
Κι ένα καμένο πρωινό δε θα το βρεις δε θα το βρεις
Ποτέ σου δε θα τό'βρεις
Γιατί δεν έχει τέλος η συνάντηση
όλα τα χρώματα κατρακυλήσαν απ'τους πίνακες
Καμιά αρχή κανένα τέλος
Δεν έχει πια αρχή δεν έχει τέλος πια
Δεν επιπλέει πια δε σώζεται
Με τίποτα το πρόσωπό σου

Αν όλο το πρόσωπό σου απαντούσε τώρα
Αν όλο το πρόσωπό σου απαντούσε
Το φεγγάρι τα σφαγμένα χόρτα
Η άσπρη χαρά του επιταφίου
Του ύπνου σου οι αγριάδες δε θά'ταν τώρα

Αν όλο το πρόσωπό σου απαντούσε τώρα

Μνήμη μου τί καταπίνεις τούτο το χειμώνα
Αόριστο έρωτα άνοιξη μήνα

Αλέξης Τραϊανός
"Η κλεψύδρα με τις στάχτες"
εκδ. Εγνατία, 1975

ΑΤΕΛΕΙΩΤΗ ΕΚΔΡΟΜΗ

Γαλάζια πεύκα τρέχουν στο μυαλό μου
σε τούτη την αξέχαστη εκδρομή,
τα σύνεργα σκουριάσαν στο γυλιό μου,
βαρέθηκα να είμαι στη γραμμή.
Στη γραμμή σαν στρατιώτες που πηγαίνουν
στον άλλο κόσμο, που γυρνούν και δεν πεθαίνουν.
Γυναίκες μαύρες κι είναι τρομαγμένες,
τσιγκέλι ο κόσμος δίχως ουρανό,
στραγγίζει το κορμί μου στους μπαξέδες,
με γδέρνουν σαν μοσχάρι και πονώ.
Δεν είμ' εδώ γι' αυτούς που με ζητάνε
είναι κλειστό το μαγαζί και δεν πουλάμε.
Αράζουν οι χωριάτες στα βαγόνια
και τρώνε το κασέρι με ψωμί,
στα μάτια τους τα τρομαγμένα χρόνια,
χάρτινα χρόνια, χάρτινη ζωή.
Δεν είμαι 'γω αυτός που κυνηγάτε
λάθος η πόρτα κι ο αριθμός μη με ρωτάτε.
Πικρός αέρας μέσα στη ζωή μου
παραμονεύει ο θάνατος κρυφά,
μη μου χαλάς αυτή την εκδρομή μου
μη με γυρίζεις πίσω στα παλιά.
Αυτά που θέλω να σου πώ δεν τα θυμάσαι
κλείνεις τα μάτια,μα το ξέρω δεν κοιμάσαι.

Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου
Μουσική: Θανάσης Γκαϊφύλιας

"Odeur du temps, brin de bruyère.."

Signe
Je suis soumis au Chef du Signe de l'Automne
Partant j'aime les fruits je déteste les fleurs
Je regrette chacun des baisers que je donne
Tel un noyer gaulé dit au vent ses douleurs
Mon Automne éternelle ô ma saison mentale
Les mains des amantes d'antan jonchent ton sol
Une épouse me suit c'est mon ombre fatale
Les colombes ce soir prennent leur dernier vol

Guillaume Apollinaire
"Alcools"

"ALLONS PLUS VITE NOM DE DIEU"

J'ai bâti une maison
au milieu de l'Océan
Ses fenêtres sont les fleuves
qui s'écoulent de mes yeux
Des poulpes grouillent partout
où se tiennent les murailles
Entendez battre leur triple coeur
et leur bec cogner aux vitres.

Guillaume Apollinaire
"Calligrammes"

ΤΟ ΡΟΛΟΪ

Οι Κινέζοι βλέπουν την ώρα μέσα στα μάτια των γάτων.
Μια μέρα ένας ιεραπόστολος, τριγυρνώντας στα περίχωρα του Νανκίν, παρατήρησε ότι είχε ξεχάσει το ρολόι του και ρώτησε ένα μικρό αγόρι τί ώρα ήταν.
Το χαμίνι της ουράνιας Αυτοκρατορίας δίστασε στην αρχή, έπειτα, αλλάζοντας γνώμη, απάντησε: "Θα σας το πω¨. Μετά λίγα λεπτά, ξαναφάνηκε, κρατώντας στην αγκαλιά του ένα πολύ χοντρό άσπρο γάτο και κοιτώντας τον μέσα στο άσπρο των ματιών, βεβαίωσε χωρίς δισταγμό: "Δεν είναι ακόμα ολότελα μεσημέρι". Πράγμα που ήταν αλήθεια.
Για μένα, αν σκύβω πάνω από την ωραία Αιλουροειδή, την τόσο σωστά βαφτισμένη, που είναι ταυτόχρονα η δόξα του φύλου της, η περηφάνια της καρδιάς μου και το άρωμα του πνεύματός μου, είτε είναι νύχτα, είτε είναι μέρα, μέσα στο άπλετο φως ή μέσα στη διαπεραστική σκιά, στο βάθος αυτών των αξιολάτρευτων ματιών βλέπω πάντα την ώρα καθαρά, πάντα την ίδια, μια ώρα απέραντη, επίσημη, μεγάλη όπως το διάστημα, χωρίς υποδιαιρέσεις λεπτών ούτε δευτερολέπτων, - μια ώρα ακίνητη που δεν είναι σημειωμένη στα ρολόγια - και ωστόσο ελαφριά σα στεναγμό, γρήγορη σα μια ματιά.
Και, αν κάποιος ενοχλητικός ερχόταν να με ανησυχήσει όσο το βλέμμα μου αναπαύεται πάνω σ'αυτή την εξαίσια πλάκα ρολογιού, άν κάποιο Πνεύμα ανέντιμο και μισαλλόδοξο, κάποιο Δαιμόνιο της αναποδιάς μου'λεγε : " Τί κοιτάς εκεί με τόση φροντίδα; Τί ψάχνεις μέσα στα μάτια αυτού του πλάσματος; Βλέπεις εκεί την ώρα, άσωτε και τεμπέλη θνητέ;" θα απαντούσα χωρίς δισταγμό: " Ναι, βλέπω την ώρα, είναι η Αιωνιότητα! "
Δεν είναι έτσι, κυρία, πως αυτό είναι ένα μαδριγάλι πραγματικά αξιόλογο, και το ίδιο εμφαντικό με σας την ίδια; Στ'αλήθεια, ευχαριστήθηκα τόσο σκαρώνοντας αυτό το φιλοφρόνημα αξιώσεων, που δεν θα σας ζητήσω τίποτα για αντάλλαγμα.

Charles Baudelaire: "Petits poèmes en prose"
εκδ. ΙΚΑΡΟΣ, 1989
Μετ. Εύα Μυλωνά

UN RAGAZZO DI STRADA

Io sono quel che sono
non faccio la vita che fai
io vivo ai margini della cità
non vivo come te
Io sono un poco di buono
lasciami in pace perché
sono un ragazzo di strada
e tu ti prendi gioco di me
Tu sei di un altro mondo
hai tutto quello che vuoi
conosco quel che vale
una ragazza come te.

Τραγούδι: Tonino Carotone
Μουσική/Στίχοι: Tucher/Mantz/Nisa

ΤΟ ΣΚΑΚΙ

'Ελα να παίξουμε.
Θα σου χαρίσω τη βασίλισσά μου
('Ηταν για μένα μια φορά η αγαπημένη)
Τώρα δεν έχω πια αγαπημένη)
Θα σου χαρίσω τους πύργους μου
(Τώρα πια δεν πυροβολώ τους φίλους μου
'Εχουν πεθάνει καιρό πριν από μένα)
Κι ο βασιλιάς αυτός δεν ήτανε ποτέ δικός μου
Κι ύστερα τόσους στρατιώτες τι τους θέλω;
(Τραβάνε μπρος, τυφλοί, χωρίς καν όνειρα)
'Ολα, και τ' άλογά μου θα σ' τα δώσω
Μονάχα ετούτον τον τρελό μου θα κρατήσω
Που ξέρει μόνο σ' ένα χρώμα να πηγαίνει
Δρασκελώντας τη μια άκρη ως την άλλη
Γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου
Μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά
Αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις.
Κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα.

Μανόλης Αναγνωστάκης

ΟΙ ΣΠΟΝΔΥΛΟΙ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ

ΥΠΕΡΚΕΙΜΕΝΗ
Η μέρα σήμερα είναι γαλάζια
Τα φύλλα της είναι πράσινα
Τα τριαντάφυλλά της είναι κίτρινα
Τα νύχια κατακόκκινα
Στον άνεμό της πλαταγίζουν οι σημαίες των μπαλκονιών
Στο μπαλκόνι λύνουν τα μαλλιά τους οι χθεσινές εσπερίδες
Οι εραστές τους ριγούν
Τα βραχιόλια τους είναι σαν λέξεις στιλπνές
Σαν αυτές που προφέρουν οι εσπερίδες στον ύπνο τους
Κανείς ακόμα δεν κατόρθωσε να τις δαμάση
Είναι ωραίες και λάμπουν στον ήλιο
Είναι ωραίες και λάμπουν στο σκότος
Η σκοτοδίνη δεν τις τρομάζει
Γύρω από τα χείλη που τις προφέρουν αναπηδούν αναλαμπές
Ανθρωποι σκοτεινοί διαξιφίζονται στον άνεμο ποιός να τις πρωτοπάρη
Οι δρόμοι είναι γιομάτοι σπίτια
Τα σπίτια είναι γιομάτα ανθρώπους που παρακολουθούν εναγωνίως τους διαξιφιζομένους
Οι διαξιφιζόμενοι χαιρετούν τον καίσαρα
Αίφνης ένας τρυπά τον πέπλο της νυκτός
Και η ημέρα πηδά στην άμμο
Όλοι την παρακολουθούν
Όλοι την ικετεύουν
Όλοι την ονομάζουν Σήμερα
Ήμερα κοπάδια την ακολουθούν και τα μάτια της είναι γαλάζια.

Ανδρέας Εμπειρίκος
"Ενδοχώρα", εκδ. Πλειάς, 1974

Il semble bien qu'il existe deux types d'hommes: en poussant les choses à l'extrême, il y a ceux qui pensent que tout événement survenant dans le monde a une cause et une finalité, et ceux qui croient que Dieu joue aux dés et que les événements sont tous parfaitement aléatoires. Les déterministes ont du mal à accepter le côté aléatoire de certains événements, parce que leur esprit refuse le désordre, l'absence de cause. La plupart des gens sont naturellement enclins au déterminisme, par besoin de sécurité; ce qui les incite à rechercher les 'raisons' pour lesquelles les choses arrivent, même si ces raisons sont parfois extrêmement 'tirées par les cheveux'.
Heinz Pagels 1939-1988
"L'Univers Quantique"
InterÉditions, trad. Jacques Corday

Η ΜΟΛΥΒΙΑ

Μια μολυβιά μέσα στης μοίρας το τετράδιο
είν'η ζωή του καθενός
μια γομολάστιχα ο θάνατος και αύριο
σε μια στιγμή τα πάντα γίνονται καπνός.
Μια μολυβιά που σβήνει και δεν αφήνει
ούτ'ένα ίχνος πουθενά
ένα μικρό σημάδι που μές στον Άδη
χάνεται και δεν γυρνά
είν'η ζωή μια μολυβιά.
Μια μολυβιά κακογραμμένη που ξεθώριασε
και η πικρή μου η ζωή
σαν δυνατός βοριάς η μοίρα μου τα σώριασε
φύλλα ξερά όλα τα όνειρα στη γη.

Τραγούδι: Μανώλης Αγγελόπουλος
Στίχοι-Μουσική: Λ.Ζέρβα - Ανδρ.Σπυρόπουλου

Brise marine

La chair est triste, hélas! et j'ai lu tous les livres.
Fuir! là-bas fuir! Je sens que des oiseaux sont ivres
D'être parmi l'écume inconnue et les cieux!
Rien, ni les vieux jardins reflétés par les yeux
Ne retiendra ce coeur qui dans la mer se trempe
O nuits! ni la clarté déserte de ma lampe
Sur le vide papier que la blancheur défend
Et ni la jeune femme allaitant son enfant. Je partirai!
Steamer balançant ta mâture,
Lève l'ancre pour une exotique nature!
Un Ennui, désolé par les cruels espoirs,
Croit encore à l'adieu suprême des mouchoirs!
Et, peut-être, les mâts, invitant les orages
Sont-ils de ceux qu'un vent penche sur les naufrages
Perdus, sans mâts, sans mâts, ni fertiles îlots...
Mais, ô mon coeur, entends le chant des matelots!

Stéphane Mallarmé, 1865

Mais il vient toujours une heure dans l'histoire où celui qui ose dire que deux et deux font quatre est puni de mort. L'instituteur le sait bien. Et la question n'est pas de savoir quelle est la récompense ou la punition qui attend ce raisonnement. La question est de savoir si deux et deux, oui ou non, font quatre.

Αlbert Camus
"La peste", 1947
éd. Gallimard, coll. Folio n°42

dépôt

Κάποιο μεσημέρι όταν χαθεί, φώς μου, ο ήλιος
και φανεί τ'αστέρι της μεσονυχτιάς μες στα μαλλιά σου
στα χέρια μου θά'χω σφιχτά
τη ματωμένη σου καρδιά
και θα γελάω, απόμακρη,
για τα περίεργα, τρελλά, παράξενα όνειρά σου.

SUR LA POINTE DES PIEDS

Il n'y a plus rien qui reste
entre mes dix doigts
Une ombre qui s'efface
Au centre
un bruit de pas
Il faut étouffer la voix qui monte trop
Celle qui gémissait et qui ne mourait pas
Celle qui allait plus vite
C'est vous qui arrêtiez ce magnifique élan
L'espoir et mon orgueil
qui passaient dans le vent
Les feuilles sont tombées
pendant que les oiseaux comptaient
les gouttes d'eau
Les lampes s'éteignaient derrière les rideaux
Il ne faut pas aller trop vite
Crainte de tout casser en faisant trop de bruit.

Pierre Reverdy
"Sources du vent", 1947
éd. des Trois Collines

ΠΟΝΟΣ

-Μα τί έχετε;, του είπα. Μπορώ να..
-Έχω, είπε...τίποτα το σπουδαίο. Έχω...ένα δέκατο του δευτερολέπτου που φανερώνεται..Σταθείτε...υπάρχουν στιγμές που το σώμα μου φωτίζεται..Είναι πολύ περίεργο.Τότε βλέπω ξαφνικά μέσα μου...διακρίνω το βάθος των στιβάδων της σάρκας μου...και αισθάνομαι ζώνες πόνου, δακτύλιους, πόλους,θύσανους πόνου. Βλέπετε αυτά τα ζωντανά σχήματα; Αυτή τη γεωμετρία της οδύνης μου; Υπάρχουν κάποιες αστραπές που μοιάζουν εντελώς με ιδέες. Σε κάνουν να καταλάβεις,-από δω ως εκεί... Κι όμως μ'αφήνουν σε αβεβαιότητα. Αβεβαιότητα δεν είναι η λέξη... Όταν αυτό πάει να έρθει, βρίσκω μέσα μου κάτι το συγκεχυμένο ή το διάχυτο. Σχηματίζονται μέσα στο είναι μου τόποι...ομιχλώδεις, υπάρχουν εκτάσεις που κάνουν την εμφάνισή τους. Τότε ανασύρω από τη μνήμη μου ένα ζήτημα, ένα τυχόν πρόβλημα... Βυθίζομαι μέσα του. Μετράω κόκκους άμμου...και όσο τους βλέπω... Ο πόνος μου μεγαλώνει καθώς με αναγκάζει να τον παρατηρώ. Τον σκέπτομαι! Δεν περιμένω παρά μόνο την κραυγή μου...και μόλις την ακούσω, το αντικείμενο, το τρομερό αντικείμενο, καθώς γίνεται μικρότερο, όλο και μικρότερο, χάνεται από την εσωτερική μου θέαση...Τί μπορεί ένας άνθρωπος; Αντιμάχομαι τα πάντα,-εκτός από τον πόνο του σώματός μου, όταν ξεπεράσει ένα ορισμένο μέγεθος. Κι όμως από δω θάπρεπε ν'αρχίσω. Διότι να πονάς σημαίνει να δίνεις σε κάτι τη μέγιστη προσοχή, κι εγώ είμαι κάπως ο άνθρωπος της προσοχής...


Paul Valéry : Ο κύριος Τεστ
Μετ. Τίτος Πατρίκιος
εκδ.Ολκός/Μικρή Άρκτος, 1995

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ

...Στο κάτω-κάτω, είπε από μέσα του, ίσως και η μία και η άλλη να είναι η ίδια, και η ζωή των αντρών να στρέφεται πάντα γύρω από μία μόνο γυναίκα: Εκείνη στην οποία συνοψίζονται όλες οι γυναίκες του κόσμου, αποκορύφωμα όλων των μυστηρίων και κλειδί όλων των απαντήσεων. Εκείνη που χειρίζεται τη σιωπή όπως κανείς, ίσως γιατί είναι μια γλώσσα που την μιλάει στην εντέλεια επί αιώνες. Εκείνη που κατέχει τη σοφή διαύγεια φωτεινών πρωινών, κοκκινωπών δειλινών και θαλασσών στο χρώμα του κοβαλτίου, μετριοπάθεια γεμάτη στωικισμό, άπειρη μελαγχολία και κούραση, πράγματα για τα οποία -ο Κόυ είχε αυτή την παράξενη βεβαιότητα- δεν αρκεί μία μόνο ύπαρξη. Ηταν αναγκαίο, επιπλέον και κυρίως, να είναι κανείς θηλυκό, γυναίκα, για να κοιτάξει με τέτοιο μείγμα πλήξης, σοφίας και κούρασης. Για να διαθέτει αυτή την οξεία διεισδυτικότητα, όπως ένα φύλλο ατσαλιού, που είναι αδύνατον να τη μάθεις ή να τη μιμηθείς, φτιαγμένη από τη μακρά γενετική μνήμη αναρίθμητων ζωών, καθώς ταξίδευε σαν λάφυρο στο αμπάρι κοίλων και μαύρων πλοίων, με τους μηρούς ματωμένους ανάμεσα σε ερείπια που καπνίζουν και πτώματα, υφαίνοντας και ξεϋφαίνοντας τάπητες για ατελείωτους χειμώνες, γεννώντας άντρες για καινούργιες Τροίες και περιμένοντας την επιστροφή εξαντλημένων ηρώων, θεών με πόδια από πηλό, τους οποίους ενίοτε αγαπούσε, συχνά φοβόταν και σχεδόν πάντα, αργά ή γρήγορα, απέρριπτε.

Αρτούρο Πέρεθ-Ρεβέρτε
Ο ναυτικός χάρτης
εκδ. Πατάκη, 2002, μετ. Δ.Δημουλάς

WIDOW WITH A SORROW

Dear Wind that shakes the barley free
Blow home my true love's ship to me,
fill the sail
I a-weary wait upon the shore.
Forsake her not in times of storm
Protect her oaken beams from harm,
fill her sail
I a-weary wait upon the shore.
Whither he be in Africa or deep asleep in India,
fill his dreams
I a-weary wait upon the shore.
Dear snow white gulls upon the wave
I, like you, am lamenting, for my love.
I a-weary cry upon the shore.
And in my chariot of sleep,
I ride the vast and dreamy deep deep sea.
I awake a-weary on the shore.
Seven years and Seven days,
no man has seen my woman ways, dear God.
I a-weary cry upon the shore.
Along the shingled beach I go
The wind about me as I make my way
to my weary dream upon my bed.
Dear Wind that shakes the barley free
Blow home my true love's ship to me,
fill the sail.
I a-weary wait upon the shore.

Donovan

στους κόπρους...

Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε ένας κόπρος που τον έλεγαν Λάμπη Αστράφτη. Πιστεύω πως έζησε ευτυχισμένος, όχι σαν κόπρος -ευτυχώς ή δυστυχώς, ποιος ξέρει, αλλά σαν σύντροφος. Στους Λάμπηδες αυτού του κόσμου ευχές πολλές για μια χρονιά γεμάτη χάδια, πίστη, παιχνίδι, αγάπη και προπάντων...κόκκαλα!!!

ά-νοστον

Δεν ξέρεις τί'ναι να γυρνάς, μονάχη, τα χαράματα
σε τόπους που δεν μπόρεσες ποτέ σου να ποθήσεις
να καρτεράς μη και γινούν τα μύρια όσα θάματα
μη και βρεθείς στα γνώριμα π 'αγάπαγες να ζήσεις

ΘΕΑΤΑΙ

Ολίγα πράγματα. Ολίγα επράξαμεν. Σχεδόν τα ελάχιστα, τα ει δυνατόν.
Τα δεν μας άφησαν, δεν ημπορούσαμε, δικαιολογίες.
Απλώς δεν θελήσαμε
γιατί το θάρρος ολίγο ήτο επίσης.
Αφήσαμε τους άλλους να γνωρίσουν τον κόσμο,
να κάμουν τις ανακαλύψεις,
να ζήσουν την περιπέτειαν όλην, τον έρωτα ολόκληρον
με όλον το πάθος που απαιτεί.
Ημείς υπήρξαμε θεαταί.
Βεβαίως εις την πρώτην σειράν,
εκ του σύνεγγυς,
εις την πρώτην γραμμήν και τα τοιαύτα...
παρόλαυτα θεαταί...απλώς θεαταί...
Τίποτε άλλο.

Θεμιστοκλής Πάνου