ΤΟ ΒΑΠΟΡΙ
Θόλωνε το βράδυ και βαρύ επροχώρει
μπλάβο σαν 'να σύγνεφο μελάνι
μέσα στην αχλύ του -όργιο- το βαπόρι
κι ήμπε σιγανά μεσ'στο λιμάνι.
Το βαπόρι, είπα με ψυχή σκιαγμένη,
νάτο το βαπόρι-όρνιο νάτο,
τάχα ποιον ν'αρπάξει έχει έρθει και προσμένει
μουχτερό και δόλιο, από δω κάτω;
Ήταν μου το θάρρος έντρομο - και όμως
μαύρες υποψίες έχω εντός μου
-ξέρω- ένας κρύφιος θα με φέρει δρόμος
όξ' από τα όρια του κόσμου.
Αχ δυστυχισμένος έκλαιγα όλη νύχτα
τις προετοιμασίες κάνοντας του Άδη
κι όλο το βαπόρι ρεύονταν κι αλύχτα
-ύαινα τυφλή- μεσ'στο σκοτάδι.
Την αυγή δεν τόδα! Στα νερά επροχώρει
μια γραμμή -που τα ουράνια σμίγει-
φιδωτή μου δείχνει πούθε το βαπόρι,
πούθε το βαπόρι μου, είχε φύγει.
Τώρα, πιο θλιμμένος την ψυχή μου ανοίγω,
τραγουδεί πικρά η λύπη εντός μου:
Αχ τι ευκαιρία πούχασα να φύγω
όξ' από τα όρια του κόσμου!...
Γιάννης Σκαρίμπας
"Ουλαλούμ"
Εκδ. Κάκτος, 1975
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου