ΥΠΕΡΑΝΩ

Κι αν δοθήκαμε ολάκεροι στη Νειότη,
κι αν άφραστα αγαπήσαμε ότι ζει,
κι αν οι στερνοί δεν είμαστε, ούτ' οι πρώτοι
ένθε η ορμή μας ξεπετάει εκεί

επάνω απ' της Αβύσσου τ' άγρια σκότη
και πέρα από του πλήθους τη βοή:
δρόμο να μη χαράξουμε προδότη,
στο χώμα αχνάρι μας να μη σταθεί.

Κι αν η πίστη στη χίμαιρα άλλης πλάσης
δεν γλυκάνει την πίκρα στην ψυχή,
Ανυπαρξία, κι αν δε μας ξεγελάσεις,

οι κοσμικοί κι οι απόκοσμοι μαζί
να πούμε πως εζήσαμε σε αμάχη,
μέσα μα και σαν έξω απ' τη Ζωή!...

Ρώμος Φιλύρας, 1888-1942
(Ιωάννης Β.Οικονομόπουλος)

ΔΕΝ ΗΤΑΝΕ ΝΑ ΓΙΝΩ...

Ένα πουλί που λάλησε
στον άνεμο της νιότης,
στ' ολάνθιστο απαλό κλαδί
κάποιας αγάπης πρώτης,
και το τραγούδι του άλλαξε
σε πικρό ξάφνου θρήνο.
Δεν ήτανε να γίνω
ότι έχω ονειρευτεί...

Tal vez seria mejor que no volvieras
quizas fuera mejor que me olvidaras
Volver es empezar a atormentarnos
a querernos para odiarnos
sin principio ni final
Nos hemos hecho tanto, tanto dano
que amor entre nosotros, es martirio
jamas quiso llegar el desengano
ni el olvidio, ni el delirio
seguiremos siempre igual
Carino como el nuestro es un castigo
que se lleva en el alma hasta la muerte
mi suerte necesita de tu suerte
y tu me necesitas mucho mas
Por eso no habra nunca despedida
ni paz alguna habra de consolarnos
El paso del dolor, ha de encontrarnos
de rodillas en la vida
frente a frente... y nada mas

Σιγά-σιγά. Mη βιάζεσαι ζωή. Φρόνιμα τώρα.
Τα θέλγητρά σου σπάταλα κι αν σκόρπιζες μπροστά μου,
εγώ σου ακριβοπλήρωσα τ' απατηλά σου δώρα,
μ' όλους, θαρρώ τους πόθους μου και μ' όλα τα όνειρά μου.

Το βλέπω πια. Υστερόβουλη, ζωή, μου εφάνεις. Τώρα
στάλα τη στάλα ράθυμα θα πιω το νέο ποτήρι.
κι αν είναι αργά και θάνατός μου γίνει απά στην ώρα
Θα μ' εύρει σαν τον άτρομο, καλό καραβοκύρη

"Ξύπνησα με το μαρμάρινο τούτο κεφάλι στα χέρια
που μου εξαντλεί τους αγκώνες και δεν ξέρω πού να τ' ακουμπήσω.
Έπεφτε το όνειρο καθώς έβγαινα από το όνειρο
έτσι ενώθηκε η ζωή μας και θα είναι πολύ δύσκολο να ξαναχωρίσει".

Γ.Σεφέρης, "Μυθιστόρημα"

"Ατάκτως"

"Και τι είναι το πένθος αφού δεν είναι του θανάτου;
Είναι το πένθος το κρέμασμα της ιστορίας,
είναι το πένθος τα πεταμένα ρούχα στο πάτωμα,
είναι το πένθος η αδυναμία μας να υπάρξουμε καλύτεροι
ενώ γνωρίζουμε τον τρόπο
μα προτιμούμε το θάλπος των σφαλμάτων..."

Γιώργος Πήττας

‎"Μα εδώ στην όχτη την υγρή μόνο ένας δρόμος υπάρχει
Μόνο ένας δρόμος απατηλός και πρέπει να τον περάσεις
Πρέπει στο αίμα να βουτηχτείς πριν ο καιρός σε προφτάσει
Και να διαβείς αντίπερα να ξαναβρείς τους συντρόφους σου
Άνθη πουλιά ελάφια
Να βρεις μιαν άλλη θάλασσα, μιαν άλλη απαλοσύνη"

Νίκος Γκάτσος, Αμοργός

Σιγά-σιγά. μη βιάζεσαι ζωή. Φρόνιμα τώρα.
Τα θέλγητρά σου σπάταλα κι αν σκόρπιζες μπροστά μου,
εγώ σου ακριβοπλήρωσα τ' απατηλά σου δώρα,
μ' όλους, θαρρώ τους πόθους μου και μ' όλα τα όνειρά μου.

Το βλέπω πια. υστερόβουλη, ζωή, μου εφάνεις. Τώρα
στάλα τη στάλα ράθυμα θα πιω το νέο ποτήρι.
κι αν είναι αργά και θάνατός μου γίνει απά στην ώρα
Θα μ' εύρει σαν τον άτρομο, καλό καραβοκύρη

ΜΙΝΩΣ ΖΩΤΟΣ

Father and Daughter

If you ever leap awake
In the mirror of a bad dream
And for a fraction of a second
You can't remember where you are
Just open your window
And follow your memory upstream
To the meadow in the mountain
Where we counted every falling star

I believe the light that shines on you
Will shine on you forever
And though I can't guarantee
There's nothing scary hiding under your bed
I’m gonna stand guard
Like a postcard of a Golden Retriever
And never leave till I leave you
With a sweet dream in your head

I'm gonna watch you shine
Gonna watch you grow
Gonna paint a sign
So you'll always know
As long as one and one is two
There could never be a father
That loved his daughter more than I love you

Trust your intuition
It's just like going fishing
You cast your line
And hope you'll get a bite
But you don't need to waste your time
Worrying about the market place
Try to help the human race
Struggling to survive its harshest night

I'm gonna watch you shine
Gonna watch you grow
Gonna paint a sign
So you'll always know
As long as one and one is two
There could never be a father
That loved his daughter more than I love you

I'm gonna watch you shine
Gonna watch you grow
Gonna paint a sign
So you'll always know
As long as one and one is two
There could never be a father
That loved his daughter more than I love you

Paul Simon

Epitaph to a Dog

...Oh man! thou feeble tenant of an hour,
Debased by slavery, or corrupt by power -
Who knows thee well must quit thee with disgust,
Degraded mass of animated dust!
Thy love is lust, thy friendship all a cheat,
Thy smiles hypocrisy, thy words deceit!
By nature vile, ennoble but by name,
Each kindred brute might bid thee blush for shame...

Lord Byron, November 1808

DREAM OF A BLESSED SPIRIT


All the heavy days are over;
Leave the body's coloured pride
Underneath the grass and clover,
With the feet laid side by side.

One with her are mirth and duty;
Bear the gold-embroidered dress,
For she needs not her sad beauty,
To the scented oaken press.

Hers the kiss of Mother Mary,
The long hair is on her face;
Still she goes with footsteps wary
Full of earth's old timid grace.

With white feet of angels seven
Her white feet go glimmering;
And above the deep of heaven,
Flame on flame, and wing on wing.

W.B. Yeats

Ζούσε σ'έναν θλιβερό κόσμο. Εκφυλισμένοι βασιλιάδες, παιδιά άρρωστα, ηλίθιοι , νάνοι, ανάπηροι, παλιάτσοι ντυμένοι πρίγκιπες που καθήκον είχαν να γελάνε με τους εαυτούς τους και να κάνουν να γελούν όλα τα παράνομα πλάσματα. Κολλημένοι στην ετικέτα, τη συνωμοσία, το ψέμα...Στις πύλες, η πυρά, η σιωπή... 'Ακου το αυτό, φίλε. Το νοσταλγικό πνεύμα διώχνει την ασχήμια και τη θλίψη... και την απανθρωπιά αυτής της τσακισμένης αθωότητας.

...tα ξωτικά μου πήρανε το νου
κι εκεί που αρχίζει η θάλασσα η μεγάλη
απ' τα ριζά του απόγκρεμου βουνού,
σε τούτο εδώ με ρίξανε ακρογιάλι,
π' έχει μπροστά του πέλαο, βράχο πίσω
να μην μπορώ κοντά σας να γυρίσω...



ΜΙΝΩΣ ΖΩΤΟΣ (1905-1932)

Στὸν ἀναγνώστη

Ἡ ἀνοησία, τ᾿ ἁμάρτημα, ἡ ἀπληστία κι ἡ πλάνη
κυριεύουνε τὴ σκέψη μας καὶ φθείρουν τὸ κορμί μας,
κι εὐχάριστα τὶς τύψεις μας θρέφουμε στὴν ψυχή μας,
καθὼς ποὺ θρέφουν πάνω τους τὶς ψεῖρες οἱ ζητιάνοι.

Στὰ μετανιώματα ἄναντροι κι ἁμαρτωλοὶ ὡς τὴν ἄκρια,
ζητᾶμε πληρωμὴ ἀκριβὴ γιὰ κάθε μυστικό μας
καὶ ξαναμπαίνουμε εὔκολα στὸ βοῦρκο τὸν παλιό μας,
θαρρώντας πὼς ξεπλένεται μὲ τὰ δειλά μας δάκρυα.

Πάνω ἀπ᾿ τὸ προσκεφάλι μας ὁ Σατανᾶς γερμένος
πάντα στὰ μάγια τοῦ κακοῦ τὸ νοῦ μας νανουρίζει,
τὴ πιὸ ἀτσαλένια θέληση μεμιᾶς τὴν ἐξατμίζει,
αὐτὸς ὁ Μέγας χημικός, ὁ Τετραπερασμένος.

Ὁ Διάολος, τὸ νῆμα αὐτὸς κρατᾶ ποὺ μᾶς κουνᾶ!
Τὰ πράματα τὰ βρωμερὰ πιότερο τ᾿ ἀγαπᾶμε,
κι ὅλο καὶ πρὸς τὴ Κόλαση κάθε στιγμὴ τραβᾶμε,
μὲ δίχως φρίκη, ἀνάμεσα στὸ σκότος ποὺ βρωμᾶ.

Σὰν τὸ φτωχὸ ξεφαντωτὴ ποὺ πιπιλᾶ μὲ ζάλη
μιᾶς παλιᾶς πόρνης ἀγκαλιὰ πολιομαρτυρισμένη,
κλεφτάτα ἁρπάζουμε κι ἐμεῖς καμιὰ ἡδονὴ θλιμμένη,
ποὺ τήνε ξεζουμίζουμε σὰ σάπιο πορτοκάλι.

Σὰν ἕνα ἑκατομμύριο σκουλήκια, μυρμηγκώντας,
μὲς στὸ μυαλό μας κραιπαλοῦν τοῦ Δαίμονα τὰ πλήθη,
κι ὅταν ἀνάσα παίρνουμε, ὁ Θάνατος στὰ στήθη
σὰν ἄϋλος ποταμὸς κυλᾶ, σιωπηλὰ θρηνώντας.

Ἂν τὸ φαρμάκι κι ἡ φωτιὰ κι ἡ βιὰ καὶ τὸ μαχαίρι
δὲν ἔχουνε τὰ φανταχτὰ κεντίδια ἀκόμα κάνει
στὸ πρόστυχο τῆς μοίρας μας ἄθλιο καραβοπάνι,
εἶναι ποὺ λείπει ἀπ᾿ τὴ ψυχὴ τὸ θάρρος κι ἀπ᾿ τὸ χέρι.

Μὰ μὲς στὶς σκύλες, τοὺς σκορπιούς, τὰ φίδια, τὰ τσακάλια,
τοὺς πάνθηρες, τοὺς πίθηκους, τοὺς γύπες, τὰ θηρία
ποὺ γρούζουν, σέρνουνται, ἀλυχτοῦν κι οὐρλιάζουν μὲ μανία
μέσ᾿ στῶν παθῶν μας τὸ κλουβί, προβαίνει ἀγάλια,
θεριὸ πιὸ βρώμικο, κακό, τὴν ἀσκημιὰ νὰ δείξει!

Κι ἂ δὲ σαλεύει κι οὔτε ἀκούει κανένας τὸ οὐρλιαχτό του,
ὅλη γῆς θὰ ρήμαζε, καὶ στὸ χασμουρητό του
θὰ ῾θελε νὰ κατάπινε τὸν κόσμο -αὐτὸ ῾ναι ἡ πλήξη!-
πού, μ᾿ ἕνα δάκρυ ἀθέλητο στὰ μάτια τῆς κοιτάζεις,
καθὼς καπνίζει τὸν οὐκᾶ, κρεμάλες νὰ στυλώνει.

Καὶ ξέρεις, ἀναγνώστη, αὐτὸ τὸ τέρας πῶς δαγκώνει!
Ὦ ἀναγνώστη ὑποκριτή, ἀδέρφι ποὺ μοῦ μοιάζεις!

Charles Baudelaire

Οι βάτραχοι της ζωής μου φτύνουν μακρυά, αλλά το σάλιο τους με λούζει όπου κι αν βρίσκομαι!

περί κοασμάτων απόσπασμα...

...Προχθές μὀλις, ανακάλυψα πως υπάρχουν περίεργες ανακρίβειες στα παραμύθια που μας μάθαιναν από παιδιά. Για παράδειγμα, υποψιάζομαι πως οι πρίγκηπες μεταμορφώνονται σε βατράχους, και όχι το αντίθετο. Και αν προχωρήσω λιγάκι την έρευνά μου, είναι σχεδόν βέβαιο πως θα ανακαλύψω και μία, πολύ σκοτεινή θα έλεγα, πτυχή της ανθρώπινης ψυχής, αυτήν η οποία κάνει τον άνθρωπο να μετατρέπεται σε τέρας...ανακάλυψα, όχι εντελώς ξαφνικά, πως τα παραμύθια είναι ο καλύτερος τρόπος για να μεγαλώνεις μέσα σε ψέμματα. Φαίνεται πως οι βάτραχοι χοροπηδούν γύρω μας, κρυμμένοι σε καλαμιές, βουτηγμένοι σε ελώδη νερά, κοάζουν εκκωφαντικά μέσα σε παραληρήματα, τυμπανιασμένοι ενίοτε, ίδιοι νεκροί, προσπαθώντας να προσελκύσουν πλάσματα παραμυθιών, να ανασάνουν λίγο από τον κλεμμένο από σένα αέρα, κλεμμένο από τα δικά σου παραμύθια, από την αληθινή ζωή...

TEARS, IDLE TEARS


'TEARS, idle tears, I know not what they mean,
Tears from the depth of some divine despair
Rise in the heart, and gather to the eyes,
In looking on the happy autumn-fields,
And thinking of the days that are no more.

'Fresh as the first beam glittering on the sail,
That brings our friends up from the underworld,
Sad as the last which reddens over one
That sinks with all we love below the verge;
So sad, so fresh, the days that are no more.

'Ah, sad and strange as in dark summer dawns
The earliest pipe of half-awaken'd birds
To dying ears, when unto dying eyes
The casement slowly grows a glimmering square;
So sad, so strange, the days that are no more.

'Dear as remember'd kisses after death,
And sweet as those by hopeless fancy feign'd
On lips that are for others; deep as love,
Deep as first love, and wild with all regret;
O Death in Life, the days that are no more.

Alfred Tennyson (1809-1892)

Sultanahmet Camii

Je ne sais pourquoi

Je ne sais pourquoi
Mon esprit amer
D'une aile inquiète et folle vole sur la mer.
Tout ce qui m'est cher,
D'une aile d'effroi
Mon amour le couve au ras des flots. Pourquoi,
Pourquoi ?

Mouette à l'essor mélancolique,
Elle suit la vague, ma pensée,
A tous les vents du ciel balancée,
et biaisant quand la marée oblique,
Mouette à l'essor mélancolique

Ivre de soleil
et de liberté
un instinct la guide à travers cette immensité.
La brise d'été
Sur le flot vermeil
Doucement la porte en un tiède demi-sommeil.

Parfois si tristement elle crie
Qu'elle alarme au loin le pilote,
puis au gré du vent se livre et flotte
Et plonge, et l'aile toute meurtrie
Revole, et puis si tristement crie !

Je ne sais pourquoi
Mon esprit amer
D'une aile inquiète et folle vole sur la mer Tout ce qui m'est cher
D'une aile d'effroi
Mon amour le couve au ras des flots. Pourquoi,
Pourquoi ?

Paul Verlaine

Le Chat

Viens, mon beau chat, sur mon coeur amoureux;
Retiens les griffes de ta patte,
Et laisse-moi plonger dans tes beaux yeux,
Mêlés de métal et d'agate.

Lorsque mes doigts caressent à loisir
Ta tête et ton dos élastique,
Et que ma main s'enivre du plaisir
De palper ton corps électrique,

Je vois ma femme en esprit. Son regard,
Comme le tien, aimable bête
Profond et froid, coupe et fend comme un dard,

Et, des pieds jusques à la tête,
Un air subtil, un dangereux parfum
Nagent autour de son corps brun.

Charles Baudelaire

Ah! quand refleuriront les roses de septembre!
Paul Verlaine