ΠΟΝΟΣ

-Μα τί έχετε;, του είπα. Μπορώ να..
-Έχω, είπε...τίποτα το σπουδαίο. Έχω...ένα δέκατο του δευτερολέπτου που φανερώνεται..Σταθείτε...υπάρχουν στιγμές που το σώμα μου φωτίζεται..Είναι πολύ περίεργο.Τότε βλέπω ξαφνικά μέσα μου...διακρίνω το βάθος των στιβάδων της σάρκας μου...και αισθάνομαι ζώνες πόνου, δακτύλιους, πόλους,θύσανους πόνου. Βλέπετε αυτά τα ζωντανά σχήματα; Αυτή τη γεωμετρία της οδύνης μου; Υπάρχουν κάποιες αστραπές που μοιάζουν εντελώς με ιδέες. Σε κάνουν να καταλάβεις,-από δω ως εκεί... Κι όμως μ'αφήνουν σε αβεβαιότητα. Αβεβαιότητα δεν είναι η λέξη... Όταν αυτό πάει να έρθει, βρίσκω μέσα μου κάτι το συγκεχυμένο ή το διάχυτο. Σχηματίζονται μέσα στο είναι μου τόποι...ομιχλώδεις, υπάρχουν εκτάσεις που κάνουν την εμφάνισή τους. Τότε ανασύρω από τη μνήμη μου ένα ζήτημα, ένα τυχόν πρόβλημα... Βυθίζομαι μέσα του. Μετράω κόκκους άμμου...και όσο τους βλέπω... Ο πόνος μου μεγαλώνει καθώς με αναγκάζει να τον παρατηρώ. Τον σκέπτομαι! Δεν περιμένω παρά μόνο την κραυγή μου...και μόλις την ακούσω, το αντικείμενο, το τρομερό αντικείμενο, καθώς γίνεται μικρότερο, όλο και μικρότερο, χάνεται από την εσωτερική μου θέαση...Τί μπορεί ένας άνθρωπος; Αντιμάχομαι τα πάντα,-εκτός από τον πόνο του σώματός μου, όταν ξεπεράσει ένα ορισμένο μέγεθος. Κι όμως από δω θάπρεπε ν'αρχίσω. Διότι να πονάς σημαίνει να δίνεις σε κάτι τη μέγιστη προσοχή, κι εγώ είμαι κάπως ο άνθρωπος της προσοχής...


Paul Valéry : Ο κύριος Τεστ
Μετ. Τίτος Πατρίκιος
εκδ.Ολκός/Μικρή Άρκτος, 1995