ΤΟ ΡΟΛΟΪ

Οι Κινέζοι βλέπουν την ώρα μέσα στα μάτια των γάτων.
Μια μέρα ένας ιεραπόστολος, τριγυρνώντας στα περίχωρα του Νανκίν, παρατήρησε ότι είχε ξεχάσει το ρολόι του και ρώτησε ένα μικρό αγόρι τί ώρα ήταν.
Το χαμίνι της ουράνιας Αυτοκρατορίας δίστασε στην αρχή, έπειτα, αλλάζοντας γνώμη, απάντησε: "Θα σας το πω¨. Μετά λίγα λεπτά, ξαναφάνηκε, κρατώντας στην αγκαλιά του ένα πολύ χοντρό άσπρο γάτο και κοιτώντας τον μέσα στο άσπρο των ματιών, βεβαίωσε χωρίς δισταγμό: "Δεν είναι ακόμα ολότελα μεσημέρι". Πράγμα που ήταν αλήθεια.
Για μένα, αν σκύβω πάνω από την ωραία Αιλουροειδή, την τόσο σωστά βαφτισμένη, που είναι ταυτόχρονα η δόξα του φύλου της, η περηφάνια της καρδιάς μου και το άρωμα του πνεύματός μου, είτε είναι νύχτα, είτε είναι μέρα, μέσα στο άπλετο φως ή μέσα στη διαπεραστική σκιά, στο βάθος αυτών των αξιολάτρευτων ματιών βλέπω πάντα την ώρα καθαρά, πάντα την ίδια, μια ώρα απέραντη, επίσημη, μεγάλη όπως το διάστημα, χωρίς υποδιαιρέσεις λεπτών ούτε δευτερολέπτων, - μια ώρα ακίνητη που δεν είναι σημειωμένη στα ρολόγια - και ωστόσο ελαφριά σα στεναγμό, γρήγορη σα μια ματιά.
Και, αν κάποιος ενοχλητικός ερχόταν να με ανησυχήσει όσο το βλέμμα μου αναπαύεται πάνω σ'αυτή την εξαίσια πλάκα ρολογιού, άν κάποιο Πνεύμα ανέντιμο και μισαλλόδοξο, κάποιο Δαιμόνιο της αναποδιάς μου'λεγε : " Τί κοιτάς εκεί με τόση φροντίδα; Τί ψάχνεις μέσα στα μάτια αυτού του πλάσματος; Βλέπεις εκεί την ώρα, άσωτε και τεμπέλη θνητέ;" θα απαντούσα χωρίς δισταγμό: " Ναι, βλέπω την ώρα, είναι η Αιωνιότητα! "
Δεν είναι έτσι, κυρία, πως αυτό είναι ένα μαδριγάλι πραγματικά αξιόλογο, και το ίδιο εμφαντικό με σας την ίδια; Στ'αλήθεια, ευχαριστήθηκα τόσο σκαρώνοντας αυτό το φιλοφρόνημα αξιώσεων, που δεν θα σας ζητήσω τίποτα για αντάλλαγμα.

Charles Baudelaire: "Petits poèmes en prose"
εκδ. ΙΚΑΡΟΣ, 1989
Μετ. Εύα Μυλωνά