Santa Cesaria

"εχτός από τη μάνα σου κανείς δε σε θυμάται"

FEDERICO GARCIA LORCA

Ανέμισες για μια στιγμή το μπολερό
και το βαθύ πορτοκαλί σου μεσοφόρι.
Αύγουστος ήτανε δεν ήτανε θαρρώ,
τότε που φεύγανε μπουλούκια οι Σταυροφόροι.

Παντιέρες πάγαιναν του ανέμου συνοδιά
και ξεκινούσαν οι γαλέρες του θανάτου.
Στο ρογοβύζι ανατριχιάζαν τα παιδιά
κι’ο γέρος έλιαζε ακαμάτης τ'αχαμνά του.

Του ταύρου ο Πίκασσο ρουθούνιζε βαριά
και στα κουβέλια τότε σάπιζε το μέλι.
Τραβέρσο ανάποδο - πορεία προς το Βοριά.
Τράβα μπροστά - ξοπίσω εμείς - και μη σε μέλει.

Κάτου απ'τον ήλιο αναγαλλιάζαν οι ελιές
και φύτρωναν μικροί σταυροί στα περιβόλια.
Τις νύχτες στέρφες απομέναν οι αγκαλιές
τότες που σ'έφεραν, κατσίβελε, στη μπόλια.

Ατσίγγανε κι’Αφέντη μου, με τι να σε στολίσω;
Φέρτε το μαυριτάνικο σκουτί το πορφυρό.
Στον τοίχο της Καισαριανής μας φέραν από πίσω
κι’ίσα έν’αντρίκειο ανάστημα ψηλώσαν το σωρό.

Κοπέλες απ'το Δίστομο φέρτε νερό και ξίδι.
Κι’απάνω στη φοράδα σου δεμένος σταυρωτά
σύρε για κείνο το στερνό στην Κόρδοβα ταξίδι,
μέσ’απ'τα διψασμένα της χωράφια τ’ανοιχτά.

Βάρκα του βάλτου ανάστροφη, φτενή, δίχως καρένα.
Σύνεργα που σκουριάζουνε σε γύφτικη σπηλιά.
Σμάρι κοράκια να πετάν στην έρημην αρένα
και στο χωριό να ουρλιάζουνε τη νύχτα εφτά σκυλιά.

Νίκος Καββαδίας
"Πούσι"
Εκδ. Κέδρος, 1981

περι-ουσίας...

...Μονάχος έβλεπα το ακατονόμαστο βάρος που με ίσκιαζε. Ω! να μπορούσα να μην υποφέρω, να ησύχαζα. Δεν γλίτωνα περιορισμένος μέσα σ'έναν εφτασφράγιστο κύκλο. Ένιωθα το πλαίσιο της ευθύνης που κάθε αξία μέσα της πληρώνεται. Η εξασφάλιση, η επιτυχία, είναι μάταιες, βιαστικός σκοπός άσκοπος, αφαιρούν από το απόλυτο της ουσίας μου και με περιορίζουν σ'ένα ευτελές σχήμα. Πεπερασμένη κάθε ικανοποίηση της ηδονής. Ένας νόμος βαθύτερος βρίσκει το μέτρημα το σωστό και μας δίνει την αληθινή χαρά.

Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης
"Ο Πεθαμένος και η Ανάσταση"
Εκδ. Άγρα, 1982

έξοδος από το εγώ

Το νησί στη λίμνη

Θεέ μου, Αφροδίτη, Ερμή, πάτρωνα του κλέφτη,
Δώστε μου, σας θερμοπαρακαλώ, ένα μικρό καπνοπουλειό, σαν το θελήστε,
Με τα μικρά στιλπνά κουτιά
στοιβαγμένα τακτικά στα ράφια
Και τον ανάριο μυρωδάτο ταμπάκο
και το τουμπεκί,
Και το ξανθό Βιρτζίνια,
χύμα κάτω απ'το τζάμι που γυαλίζει,
Και μιαν όχι και τόσο λαδωμένη ζυγαριά,
Και τα πουτανάκια σταματώντας στο πέρασμα για καμιά κουβέντα,
να πούνε το λογάκι τους, και για να φτιάξουν τα μαλλάκια τους μια στάλα.
Θεέ μου, Αφροδίτη, Ερμή, πάτρωνα του κλέφτη,
Δανείστε μου ένα μικρό καπνοπουλειό,
ή στρώστε με σ'όποιο επάγγελμα
Εχτός από το κερατένιο τούτο επάγγελμα του λογοτέχνη,
που όλη την ώρα σου ζητά νά'χεις μυαλό.

Ezra Pound

Μετ. Γ.Σεφέρης
"Αντιγραφές"
Εκδ. Ίκαρος, 1978

ήταν ένας τύπος που λεγόταν Πήτσυ Ταλιαφέρρο Κάρνεχαν

Προχωράει μπροστά, δίχως να κοιτάζει ούτε δεξιά ούτε αριστερά, και σαν έφτασε στα μισά των σχοινιών που κλυδωνίζονταν ιλιγγιωδώς, φωνάζει δυνατά: "Κόψτε τα, λοιπόν, άτιμοι" και τα έκοψαν, και ο γερο-Ντάνιελ στροβιλίστηκε στο κενό, κι έπεφτε κι έπεφτε, κάποου είκοσι χιλιάδες μίλια γιατί του πήρε μισή ώρα ώσπου να φτάσει στο νερό, κι από ψηλά έβλεπα το κορμί του καρφωμένο σ'ένα βράχο και τη χρυσή κορόνα λίγο πιο πέρα.
Rudyard Kipling
"Ο άνθρωπος που θα γινόταν βασιλιάς"
Μετ. Παλμύρα Ισμυρίδου
Εκδ. Άγρα, 1988

η βασιλεία του Χάους

κι αν το αίμα ξεχειλίσει σαν ποτάμι θα κυλήσει μες στο φόβο απ'το φόβο

Βυθίστηκε το μεθυσμένο κορίτσι στο νερό. Για πάντα χάθηκε. Τι απόμεινε στους παγωμένου δρόμους; Μονάχα ο φόβος. Τώρα που το κορίτσι δεν κυκλοφορεί πήραν κουράγιο οι λογικοί και κυβερνούν αυτούς που έχουν το θάρρος να ονειρεύονται. Τώρα που το κορίτσι χάθηκε απ’ τους δρόμους, κυκλοφορεί πανίσχυρος στην πολιτεία ο Φόβος.

Φόβος Φόβος
το βλέμμα αυτό - που με τυραννά
του κοριτσιού - που μόνο γυρνά
δίχως νόμο - μες τον δρόμο.
Μ’ένα πάθος εχθρικό
το πλήθος γύρω σου νεκρό
σε προσπερνάει
με πανικό.
.......
Οι βροχές δεν σταματούν
χιλιάδες μάτια σε κοιτούν
σ’αναγνωρίζουν
και σε ρωτούν.

Αν υπάρχεις κι αν μπορείς
να βρεις το δρόμος σου νωρίς
μη σε προφτάσει
και σε δικάσει
η οργή της Γης.
Στάσου φύγε
Γεια σου μόνος
Θα χαθώ

Μάνος Χατζιδάκις
"Ο Οδοιπόρος, το Μεθυσμένο Κορίτσι και ο Αλκιβιάδης"
16 Ιανουαρίου 1974
Ερμηνεία: Ελένη Μανιάτη- Ευτύχιος Χατζηττοφής

η ευτυχία και το παράλογο είναι δυο παιδιά της ίδιας γης

"..Αφήνω τον Σίσυφο στους πρόποδες του βουνού. Πάντα ξαναβρίσκει κανείς το φορτίο του. Ο Σίσυφος όμως, συμβολίζει την ανώτερη πίστη που αρνιέται τους θεούς κι ανυψώνει τους βράχους. Κι εκείνος κρίνει πως όλα είναι καλά. Αυτό το σύμπαν, αδέσποτο στο εξής, δεν του φαίνεται άκαρπο ούτε μάταιο. Ο κάθε κόκκος της πέτρας, η κάθε λάμψη αυτού του γεμάτου νύχτα βουνού πλάθει, μονάχα γι'αυτόν, τη μορφή ενός κόσμου. Ακόμα κι ο ίδιος ο αγώνας προς την κορυφή φτάνει για να γεμίσει μια ανθρώπινη καρδιά. Πρέπει να φανταστούμε τον Σίσυφο ευτυχισμένο".
Albert Camus
"Ο μύθος του Σίσυφου"
Μετ. Βαγγ.Χατζηδημητρίου
Εκδ. Μπουκουμάνη, 1973

....................................

"ο κόσμος γύρω μας είναι τρελλός..."