Ζούσε σ'έναν θλιβερό κόσμο. Εκφυλισμένοι βασιλιάδες, παιδιά άρρωστα, ηλίθιοι , νάνοι, ανάπηροι, παλιάτσοι ντυμένοι πρίγκιπες που καθήκον είχαν να γελάνε με τους εαυτούς τους και να κάνουν να γελούν όλα τα παράνομα πλάσματα. Κολλημένοι στην ετικέτα, τη συνωμοσία, το ψέμα...Στις πύλες, η πυρά, η σιωπή... 'Ακου το αυτό, φίλε. Το νοσταλγικό πνεύμα διώχνει την ασχήμια και τη θλίψη... και την απανθρωπιά αυτής της τσακισμένης αθωότητας.